08 oktober 2018

Volledige participatie moet het uitgangspunt zijn!

 

Maandag 1 oktober was ik samen met een vertegenwoordiging van de Cliëntenraad Fokus bij de start van het programma ‘volwaardig leven’ van het ministerie van VWS. Hiermee wil VWS samen met de sector, cliënten en brancheverenigingen actief aan de doorontwikkeling van de gehandicaptenzorg in Nederland werken. Het programma kent drie belangrijke peilers:

  • Kwaliteit en inhoud van zorgaanbod beter passend bij de vraag
  • Meer passende zorg voor specifieke groepen
  • Naasten meer ontzorgen

Je kunt via het linkje meer lezen: https://bit.ly/2NgX7aT.

 

De aftrap door de minister was er een met veel energie en betrokkenheid, waarbij woorden als ‘meer compassie en aandacht’ veel werden gebruikt en die omarm ik. Ik herken hoe belangrijk dat is en deel de betrokkenheid die daaruit spreekt. En toch, toch ging ik met gemengde gevoelens weg. En dat kwam omdat er veel werd gesproken, in woord en beeld, over een gehandicapte als vooral een kwetsbaar persoon, als een persoon die daarom in bescherming moet worden genomen voor de veeleisende maatschappij waarin we leven. In een eigen beschermde omgeving, met van daaruit passende begeleiding en aandacht. Ik begrijp dat perspectief vanuit sommige kwetsbare mensen met een handicap,. Maar herkent iemand met een lichamelijke handicap die streeft naar een zo normaal mogelijk leven zich wel in dit beeld?

 

Ik zie dagelijks cliënten met een beperking die voor vol willen worden aangezien, omdat ze dat zijn. Die het stigma van een zichtbare handicap van zich af willen werpen, omdat hun in dit geval lichamelijke beperking leidt tot een mensbeeld van de omgeving dat niet past bij alle kracht, bevlogenheid en mogelijkheden die ze in zich hebben. Om volledig te participeren, zolang organisaties als Fokus maar zorgen voor passende assistentie, op het moment dat zij het nodig hebben en zelf aangeven, op afroep dus. En dat beeld miste ik. Is het ultieme doel niet dat iedere Nederlander met een beperking ten volle de kans en het recht heeft om volledig, radicaal, deel te nemen aan de maatschappij? Met alle uitdagingen die deze in zich heeft? Moet niet dat het vertrekpunt zijn? Het programma moet er dan op gericht zijn alle hobbels weg te nemen die volledige participatie in de weg zitten. Zo mis ik in het programma nog aandacht voor het te klein aantal beschikbare aangepaste woningen, zodat cliënten kunnen kiezen waar ze willen wonen. Zo mis ik aandacht voor het knellende tekort aan begeleiding buiten de woning waardoor mensen met een handicap heel erg beperkt worden in hun bewegingsvrijheid. Natuurlijk begrijp ik dat de mogelijkheden die sommige mensen met een handicap hebben, maken dat zij meer of minder begeleiding nodig hebben, of zelfs in bescherming moeten worden genomen, maar het uitgangspunt voor een volwaardig leven moet toch volledige participatie zijn? Dat basale uitgangspunt miste ik, en dat vind ik jammer. En tegelijk is dat voor mij een reden om deel te nemen aan het programma. Het programma geeft mensen met een handicap de aandacht die ze verdienen, het bundelt krachten en dat juich ik toe. Volledige participatie in de samenleving voor cliënten betekent ook volledige participatie in de programma’s die worden ingericht. Volledige participatie als uitgangspunt voor volwaardig leven, daar gaan we voor!

 

Jeroen Lambriks, voorzitter raad van bestuur Fokus

 

 

Meer nieuws