Door: Geert Jan den Hengst

Samen

We werden uitgenodigd op een nieuwjaarsborrel. Daarbij ging het om een select clubje, bestaande uit alle bewoners en medewerkers van het project waar ik woon, Zwolle/Stadshagen. Alleen zij die moesten werken op dat moment moesten zich maar niet uitgenodigd weten.

Wat een onverwachte actie was dit. Jaren geleden is iets dergelijks ook georganiseerd, toen bestond dit Fokusproject nog maar net en was het samen met alle overige bewoners van het appartementencomplex. Hoe leuk toen ook, de behoefte aan een dergelijk samenzijn heb ik allang niet meer. Maar dit initiatief vond ik prettig om te horen. Sommigen medecliënten zie ik wel vaker, van een vriendelijk contact tot een vriendschap. Maar om hopelijk zoveel mogelijk betrokkenen van dit project te zien leek mij leuk. Bijkletsen, kennismaken, terugkijken, vooruitkijken en misschien ervaringen delen. In ieder geval samen toasten op elkaars gezondheid en de wens uitspreken wederom een jaar lang hier te mogen blijven wonen met veel prettige zorg.

Enige twijfelpunt voor mij was hoe daar te komen. Ogenschijnlijk geen ingewikkelde vraag, want het festijn zou plaatsvinden in een wijkcentrum op 750 meter hiervandaan. Met mijn elektrische rolstoel binnen hooguit 5 minuten te bereiken. Als alles meezit welteverstaan. Twee jaar geleden, op weg naar een dialoog, deed ik er drie kwartier over. Maar toen sneeuwde het gigantisch en, hoewel ik dit had kunnen zien aankomen via buienradar, ik had geen taxi gereserveerd. Trouwens, waarschijnlijk had ik ondanks deze kennis nog geen vervoer willen aanvragen. Dat stukje kan ik toch wel zelf overbruggen? Dat klopt ook wel, ware het niet dat halverwege mijn rolstoel uit het niets er mee stopte en daarna ook niet meer opstartte. De sneeuw veranderde mij geleidelijk aan in een sneeuwpop op wielen. Hoe ik al met al ter plekke kwam weet ik niet meer. De terugweg was minder dramatisch, al was ik jaloers op de medecliënt die wel in een taxi mocht rollen.

Nu sneeuwde het niet en buienradar stelde mij gerust, maar was het wel vreselijk koud. Inmiddels zit mijn fysieke situatie mij tegen. Zelfstandig mij in mijn rolstoel besturen doe ik alleen nog binnenshuis. Daarbuiten heb ik hulp van iemand anders nodig die mij bestuurd. Omdat voor mij de derde optie, dan maar thuisblijven, kon worden doorgestreept, bleven er twee mogelijkheden over. Of met de taxi, of iemand vragen die mij daarheen wil brengen. Die eerste mogelijkheid leek te gaan winnen, maar eigenlijk wilde ik die taxi nog steeds liever niet bellen. Het is mijn eer te na om voor zo’n klein stukje een taxibusje laat voorrijden. Trouwens, dan ben ik misschien langer aan het wachten dan dat ik aanwezig kan zijn bij de nieuwjaarsborrel zelf. Maar ik kon zo gauw niemand bedenken die mij daarheen kon brengen. Er zijn genoeg bekenden die in de buurt wonen, maar toch voelde ik mij wat bezwaard om hen lastig te vallen. Ook heb ik wel enkele pgb-medewerkers die ik zou kunnen vragen, maar die mensen moeten maar net kunnen op dat moment.

Stom, stom, stom. Aan die vierde mogelijkheid had ik nog totaal niet gedacht. Een van de ADL’ers wil mij misschien wel heen en terug brengen. Dat kon gelukkig. Het werd een gezellig samenzijn.