Door Geert Jan den Hengst
 

Vergetelheid

Oh oh oh, wat is het toch een knuppel! Hoe onvoorzichtig kun je zijn. Moeten we die zweetpakken weer gebruiken. Ik hoor het de medewerkers tegen elkaar zeggen als ze op hun ‘unit’ zijn. Of in ieder geval denken.

Bovenstaande is natuurlijk een nergens op gebaseerde gedachtegang van mij. Een aanname mag ik het ook niet noemen, daarmee zou ik hun professionaliteit alleen maar in twijfel trekken. Feitelijk gaat het hier om eigen spinsels. Natuurlijk kan ik mijzelf wel voor de kop slaan. Had ik het maar eerder serieus genomen. Ik heb immers ook met anderen rekening te houden. Maar waarom zou ik het mezelf kwalijk nemen als ik er eigenlijk niets aan kan doen? Sterker, het was volledig uit mijn systeem verdwenen en ik heb er nooit bij stilgestaan dat dit nog mogelijk was. Toegegeven, ik heb er wel degelijk over gehoord en gelezen. Maar dat verder niet genoeg serieus genomen.

Kijk, helaas ben ik regelmatig nogal de pineut als het om blaasontsteking gaat. Dat is een van de bijkomstigheden van het dragen van een SP-katheter. Dat is mij verteld, dat is overduidelijk. Opvallend genoeg overkomt mij dat vaak als ik een weekend of weekje ben weggeweest. Toeval? Waarschijnlijk niet. Een mogelijke verklaring zit waarschijnlijk in het minder verantwoord met de eigen energie omgaan. Daardoor lagere weerstand en toch wat minder hygiëne dan thuis zullen ook meespelen. Dus ik had natuurlijk rekening kunnen houden met een volgende editie van het blaasontstekingscircus. Maar zelfs dat deed ik dus niet, laat staan dat andere.

Afgelopen weekend was zo’n weekendje weg. Toen ik die zondagmiddag thuiskwam voelde ik mij nogal slappehap. Maar ja, daar waren dus genoeg redenen voor te bedenken. Meerdere mensen, drukte, gezelligheid, minder comfort en weinig nachtrust, laat staan de nodige siësta’s. Wandelen in wind en kou kunnen ook debet zijn. Kortom: genoeg te bedingen om ‘s avonds op tijd te gaan pitten.

Die maandagochtend voel ik mij bij wakker worden nog steeds niet helemaal oké. Eigenlijk helemaal niet, want licht in het hoofd, zere keel en de inhoud van mijn neus balanceert tussen druppen en verstopt zitten. Volgens mij, ik weet het niet meer helemaal zeker, benoemt terloops een inmiddels bij mij aanwezige ADL’er dat ik mij maar eens moet gaan testen. Want corona is immers weer volop aanwezig. Daar doe ik dus niets mee. Nu, enkele dagen later, weet ik wel beter. Waarom was ik op dat moment niet daadkrachtig, maar gewoon laks? Misschien gewoon kop in het zand steken?

De volgende ochtend laat ik mij testen. Niet alleen blijk ik corona te hebben. Ook heb ik een flinke koorts en uit weggebrachte urine wordt een blaasontsteking duidelijk. Van dat laatste baal ik, want dat wordt weer antibiotica happen. Maar van die positieve corona-test schrik ik eigenlijk. Serieus, meteen moet ik ook denken aan de protocollen. De ADL’ers staan natuurlijk ook niet te springen bij de bijbehorende maatregelen. Wat doe ik ze aan.

Inmiddels weet ik ’off the record’ dat ik binnen dit project niet de enige ben die zich positief heeft laten testen. En met mij gaat het weer de goede kant op. Joepie, dan kan ik weer douchen.