Door Geert Jan den Hengst

Twijfelen

Eerder gaf ik het ook al eens aan. Grote kopzorgen durf ik het nog niet te noemen en ook van 24/7 hoor je mij niet spreken, maar met enige regelmaat zweven de gedachten ergens in mijn hoofd. Hoelang kan ik hier nog blijven wonen?

Deze vraag gaat twee kanten op. Allereerst puur naar mijzelf kijkend. Tot wanneer staat mijn lichaam toe dat ik zelfstandig kan blijven wonen bij Fokus? Met de mogelijkheid dat dit eindig is moet ik rekening houden. Al gaat het leven mij tot nu toe goed af, er zijn ook hier meerdere cliënten met MS geweest die de verhuisdozen weer hebben moeten inpakken. Tevens kan de vraag richting Fokus worden gesteld. Hoelang kan deze club überhaupt nog blijven bestaan? Toegegeven, dit laatste klinkt pessimistisch en ik heb daarover ook geen signalen ontvangen. Maar ik moet hier wel eens aan denken. Waarschijnlijk herkennen meerdere cliënten deze onzekerheid.

In beide gevallen spreek ik mezelf dan nogal stoer toe dat dit heus niet zo’n vaart zal lopen. De woningcorporatie zal mij, in samenspraak met Fokus, noch individueel noch in groepsverband, zomaar verbannen naar elders. Trouwens, ooit hoorde ik uit Den Haag de mededeling dat de Fokuszorg het voorbeeld is van zoals zorg zou moeten zijn. Ik baseer mij hierbij op uitspraken van zo’n 10 jaar geleden. In die tijd hing het voortbestaan van Fokus voor even aan een zijden draadje.

Omdat de wens de vader van de gedachte is, doe ik er goed aan om maar het beste met mezelf voor te hebben. Wat heb ik het hier goed en wat wil ik hier dan ook dolgraag blijven. Een glazen bol is er niet. Misschien is dat maar goed ook.

Onlangs had ik via videobellen contact met iemand op Sicilië. Fysiek gezien verkeerd hij in dezelfde situatie als ik. Maar hij heeft de pech dat hij daar woont en niet de mooie voorzieningen van mij kan ervaren. Van Fokus, van wmo, van Nederland. Hij woont daar noodgedwongen in een bejaardenhuis. Een vriendin van mij was daar en hield zijn telefoon vast. Hij wilde mijn woning zien. Iemand anders liep met de camera bij mij rond. Met enig schaamrood werden mijn appartement en alle voorzieningen waar ik gebruik van mag maken getoond, zoals een computer met spraakherkenning en mijn elektrische rolstoel. Hij kon daar tegenin brengen dat zijn uitzicht mooier was en daarmee had hij een punt.

De vraag over mijn persoonlijke toekomst kan ik net zo min voorspellen als het vooruitzicht betreffende Fokus. Is er betreffende het personeelstekort sprake van een dip die zich weer zal herstellen of betreft het hier een neverending story? En los daarvan, kan Fokus blijven bestaan gelet op de financiering. Hoe dat exact verloopt weet ik eerlijk gezegd niet. Iets met een subsidiepotje. Dat klinkt fijn en ik ben dankbaar daarvoor. Maar dat geeft mij ook een bijsmaak. Deze kan ook dichtgedraaid worden. Of maak ik mij zorgen om niets?

Trouwens, zorgen maken is ook niet goed voor de persoonlijke gezondheid. Laat ik dan ook maar genieten van het leven en niet teveel vooruit kijken.