Door: Geert Jan den Hengst
Plaatje
Al werd gedaan alsof, het proces naar het eindresultaat moet serieus genomen worden. De aanschouwer behoort wel duidelijkheid te krijgen en in een reële sfeer van Fokuswonen te worden opgezogen.
Waarschijnlijk om het geheel zo waarheidsgetrouw mogelijk vast te leggen en daarbij niets aan het toeval over te laten, werd ervoor gekozen om ervaringsdeskundigen in te schakelen. Zij konden meer realiteit in de gevraagde rollen brengen dan gewone acteurs. Toch? Zij deed of ze ADL’er was en in werkelijkheid was Yvonne dat dus ook. Hij vervulde de rol van cliënt levensecht en ook ik was en ben in het dagelijks leven niet anders. Het is overduidelijk dat ik nu gewoon flink uit mijn nek loop te lullen, maar een beetje fantaseren doe ik graag!
Exact weet ik het niet meer, maar ik woonde hier nog niet lang, hooguit een jaar of twee. De datum van verhuizen hierheen lag in november 2009, dus inmiddels is het alweer zo’n 12 jaar geleden dat het plaatje werd geschoten. Zij werkt hier allang niet meer, ik woont hier wel nog steeds. Behalve dat ik al rekenend het verleden kan terughalen, hoef ik daarvoor ook alleen maar naar mijn duidelijk jongere bakkes op de foto te kijken.
Destijds werd gevraagd wie van de ADL‘ers en cliënten wilden meewerken aan een fotoshoot voor Fokus. Waar de eindresultaten voor gebruikt zouden worden wist ik eigenlijk niet. Mediageil als ik ben, die eigenschap krijg ik althans wel eens toebedeeld, meldde ik mij aan. Zo werd enkele maanden later de website aangepast met nieuw beeldmateriaal. Foto’s van medewerkers, cliënten en ADL-situaties. Grappig, om jezelf terug te zien op de site.
Maar daar bleef het niet bij. Die ene foto, van mij in mijn knalrode Adidas-hoodie, werd te pas en te onpas gebruikt. Ik kwam hem overal tegen. Op flyers, posters, lesmateriaal, advertenties. Een aantal jaren later ontmoette ik mijzelf in Utrecht op de supportbeurs, waar Fokus een informerende stand had en ook een serie ADL‘ers beschikbaar stelde voor assistentie bij toiletgang door bezoekers aan de beurs. Allereerst zag ik mijzelf op een grote poster naast de ingang van het toilet. De betreffende medewerker keek mij aan, herkende mij, maar wist niet waarvan. Mijn uitleg maakte hem vrolijk. Even later kwam ik bij de stand van Fokus mijn hoofd opnieuw tegen. Geen poster, maar iets in het formaat van zo’n 1 of 2 m². De vrouw achter de tafel draaide haar hoofd enkele malen heen en weer tussen mij en die enorme afbeelding. Daarna volgde haar glimlach.
Nog steeds hoor ik van nieuwe medewerkers wel eens die betreffende afbeelding te hebben gezien. Ze moesten eens weten dat die foto bijna 12 jaar oud is. Of men heeft dat allang gezien, maar zwijgt daarover. Twee jaar geleden werd er opnieuw gezocht naar cliënten en medewerkers voor een fotoshoot. Volgens mij had ik mij wel opgegeven, maar kreeg ik geen uitnodiging. Snap ik, men zal mij wel beu zijn. Tot er enkele maanden geleden wederom een vraag kwam. Ja, dat wil ik wel! Dit keer had ik een blauw shirt aan laten trekken. Die rode hoodie leek mij geen goed idee. Trouwens, inmiddels heb ik deze aan een kringloopwinkel gegeven.