Door: Geert Jan den Hengst

Oja

In principe is nadenken over de eigen toekomst helemaal niet verkeerd. Niet voor Fokuscliënten, voor niemand. Zo vanzelfsprekend is het leven immers niet. Maar betreffende Fokus; laat ik het maar bij mezelf houden. Eerlijk gezegd maak ik mij geregeld zorgen over hoelang ik hier nog kan blijven wonen. Dan denk ik niet zozeer aan een eventueel fataal personeelstekort als oorzaak, wel over mijn eigen persoontje wat zich misschien gewonnen moet gaan geven.

Zo reëel ben ik wel om te beseffen dat er eens een moment zal komen dat ik te zorgintensief ben geworden voor de ADL-assistentie van Fokus. Misschien is daarbij de teleurstelling over het inleveren van energie en fysieke mogelijkheden dan nog minder groot dan het wel moeten, maar niet willen verhuizen naar een of andere zorginstelling. Daarvoor leef ik met te veel plezier bij daar waar ik woon. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben voorzichtig al wel eens aan het oriënteren op eventuele vervolgvoorzieningen. Het kan heel goed zijn dat ik mij, zoals wel eens vaker het geval is, teveel zorgen om niets maak. Het is alleen makkelijker gezegd dan gedaan om allerlei onnodige gedachten te negeren.

Het is bijvoorbeeld serieus waar dat ik steeds vaker een helpende hand aan een ADL-er moet vragen. Maar daarvoor ben je bij Fokus toch aan het juiste adres? Klopt! Het gaat mij erom dat ik de laatste jaren in toenemende mate een in mijn appartement al aanwezige medewerker, die na een assistentie bij mij op het punt van vertrekken staat, moet terugroepen. En dat soms ook wel voor een tweede of derde keer. Het is naast toenemende zorgafhankelijkheid als gevolg van mijn MS wellicht ook te verklaren door ouder worden. Slik, dus zoiets als dubbel aftakelen?

Of praat ik onzin en past dit gewoon helemaal in het Fokusplaatje? Als ik het aan een medewerker zal vragen, krijg ik waarschijnlijk zoiets te horen als: ‘natuurlijk, zolang het onder ADL valt staat vragen toch vrij?’ Hoewel diezelfde medewerker, als hij of zij al langer op dit project werkt en mij dus wat beter kent, vermoedelijk een antwoord van dezelfde strekking zal geven, maar dan misschien wel een stukje minder laconiek. De irritatie zal er vanaf druipen, volgens mij dan!

Het is zelfs al zover dat, voordat zij weggaan, ADL’ers soms aan mij vragen of ik het zeker weet dat mijn verzoek tot assistentie klaar is en of er nog andere vragen in mijn hoofd opzwellen. Dit kan als onschuldig, nogal warrig of gewoon grappig worden opgemerkt. Vaak wordt zo’n ‘oja, wil je alsjeblieft nog even dit of dat’ - vraag van mij met een lach en een ’zie je wel’ ontvangen. Dit pas op het laatste moment bedenken waarmee ik nog geholpen zou willen worden zou met een serieuzere blik ook gezien kunnen worden als dat ik niet of te weinig de controle over mijn bestaan heb. Immers, feitelijk moet ik tijdens de betreffende momenten de regie over mijn leven gedeeltelijk overlaten aan een ADL’er.

Gelukkig wordt dat mij kwalijk genomen door medewerkers en maak ik mij zorgen om niets. Misschien omdat zij dezelfde levenswijsheid als mij gebruiken; regeren is vooruitzien. Oftewel beter te laat dan helemaal niet.