Door: Geert Jan den Hengst

Meedenken

Een metamorfose zal ik het niet noemen, maar dat er tegenwoordig een andere vibe hangt in het project is niet te ontkennen. Met bijna 13 jaar hier wonend, noem mij ervaringsdeskundige, durf ik dit gerust te stellen. Er zijn het afgelopen jaar hier enkele cliënten komen wonen die overduidelijk ook oog hebben voor de sfeer binnen het project. Toeval of niet, het zijn allemaal vrouwen.

Eerder waren er ook initiatieven tot communicatie tussen cliënten onderling of met medewerkers, maar die kwamen niet echt van de grond. Waarom niet? Zeg het maar. Uiteraard waren er enkele zogeheten dialogen. Dat dit tot mooie resultaten kan leiden is gebleken. Sinds ruim een half jaar wordt in ons project gewoond en gewerkt zonder afspraken. Wat problematisch leek lijkt perfect te werken.

Het onderlinge overleg is dan wel frequenter dan voorheen, wij komen anno nu echt niet wekelijks samen. Dan gaat het trouwens niet om gezellig leuten of om frustraties te lozen. Wel om met elkaar inzicht te krijgen in wat er bij elkaar leeft betreffende het wonen bij Fokus. Hierbij kunnen wij elkaar informeren en adviseren, maar ook zou er hieruit een signaal naar de ADL’ers kunnen ontstaan. Deze onderlinge communicatie kan leiden tot besef, begrip en misschien zelfs tot vernieuwing. Uiteraard geldt voor alles: indien mogelijk.

Om nog meer inspraak door cliënten te realiseren opperde iemand het idee om een cliëntenraad te starten, als schakel met het team. Persoonlijk leek mij dat binnen een afzonderlijk project niet verstandig en ook niet haalbaar. Er bestaat trouwens al een CRF. Daarop ontstond het idee om cliënten zelf thema’s te kunnen laten inbrengen bij teamvergaderingen. Daarop hebben wij toestemming aan het team gevraagd of wij de vergaderdata aan alle cliënten kunnen mededelen. Als men dan een onderwerp wil inbrengen zou dat bijvoorbeeld kunnen via een contactpersoon.

Waar ik zelf altijd braaf op reageer, maar ondertussen mij mateloos aan irriteer, zijn de evaluatieformulieren voor cliënten richting nieuwe medewerkers. Ooit was er een tijd dat alle ADL’ers zo nu en dan onder de loep werden genomen door de cliënten, maar nu blijft dat beperkt tot alleen nieuwe ADL’ers. Deze verandering in het beleid vind ik erg jammer, want is het juist niet verstandig of noem het professioneel om regelmatig met elkaar te evalueren. Ook laat het formulier zelf te wensen over. Misschien is dat wel de reden dat de animo onder cliënten niet groot is. Via enkele vragen kunnen cliënten een mening geven over het functioneren van een betreffende ADL’er. Aanvankelijk werd zelfs naar een cijfer gevraagd? Moet ik dan aan mensen een cijfer geven? Nu zijn er nog enkele open, zeer open vragen. Laat ik er maar vanuit gaan dat in alle projecten dergelijke formulieren worden gebruikt. Maar zijn dit overal dezelfde formulieren?

Een nieuw bewoonster had dit aangekaart bij een van de ADL’ers en hieruit rolde een afspraak voor een gesprek. Met enkele andere cliënten steken wij de hoofden bij elkaar. Om het team te ondersteunen. Meedenken noem je dat. Een eerste punt is: spreken we van beoordelingsformulier of van een evaluatieformulier? Wie zijn wij om te oordelen?

Cliënten zijn absoluut niet heilig, maar kunnen het team met raad of advies bijstaan.