Door: Geert Jan den Hengst

Bui

Vanaf 1 april was het realiteit, geen grap. Feitelijk was het een dag eerder al beslist, want toen vond de bijeenkomst plaats. Maar als datum klinkt 1 april wel lekkerder voor het verhaal. Binnen ons project, Zwolle/Stadshagen, zal het voorstel tot wonen en werken zonder het kunnen maken van afspraken daadwerkelijk worden ingevoerd. In ieder geval voorlopig, om dit na verloop van tijd te evalueren. Eind vorig jaar vond er een gesprek plaats tussen een aantal cliënten en ADL’ers. Deze zogeheten dialoog had een niet vooraf vaststaande agenda. Ter plekke werd geïnventariseerd wat er speelt op het project. Het thema werkdruk voor de medewerkers werd daaruit gelicht. Over de daaruit voortkomende suggestie om het kunnen maken van assistentie-afspraken af te schaffen zou een volgende keer worden gesproken en beslist.

Onlangs was het dus zover. De dag waarvan ik wist dat die zou komen. De dag dat het onheil over ‘mijn’ Fokus zou worden uitgestort. Dit klinkt behoorlijk dramatisch, maar zo ervaarde ik dat dan ook. Nou ja, iets minder heftig dan. De bui zag ik al hangen, figuurlijk dan. Letterlijk trouwens ook, maar wel te laat. Uit een enquête die ik in de maanden vooraf had laten rondgaan onder medewerkers en cliënten was een waslijst aan voordelen en zeker ook nadelen ontstaan. Het doemscenario van lang in bed moeten wachten kon ik maar niet uit mijn hoofd krijgen.

Die onheilsbui hing dus ook letterlijk boven mijn hoofd. Domme pech natuurlijk. De weermannen en -vrouwen had ik er al over horen spreken. Maar daarop anticiperen bleef bij mij achterwege. Geloof het of niet, ik had nog maar net om assistentie gevraagd om mijn jas aan te doen of de sneeuw kwam in XL-formaat naar beneden. Voor het nog even een Wmo-taxi bellen was het inmiddels te laat. Ach, het wijkcentrum waar ik heen moest was in de buurt, van deur naar deur hooguit 10 minuten. Dus goed inpakken en gaan met die banaan. Maar om één of andere manier sloeg halverwege mijn rolstoel uit. Ik werd langzamerhand een sneeuwpop. Genoeg behulpzame mensen hoor, maar uitleg geven is makkelijker gezegd dan gedaan.

Gelukkig waren er al wat ADL’ers die mij konden bevrijden van de sneeuw. Na afloop sneeuwde het nog steeds. Een andere cliënt had ook voor de terugreis een taxi gereserveerd. Ik hoopte mee te kunnen liften. Verkeerd gedacht, vond de taxichauffeur. Mierenneuker, al stond hij waarschijnlijk in zijn recht. Maar dit terzijde.

Nergens voor hoef ik op tijd op te staan. Maar de ochtend is mijn meest productieve deel van de dag. De middag gaat op aan siësta en daarvan bijkomen, de avond is meestal voor sociale of culturele activiteiten. Daarom heb ik, nee… had ik iedere ochtend om 7:15 een afspraak staan. Inmiddels ben ik helemaal om. In gesprekjes hadden ADL’ers mij vooraf er al van overtuigd dat het allemaal wel mee zal vallen, als ik maar op de tijden blijf oproepen zoals ik altijd al deed.

En nu, ruim een maand later en de eerste evaluatie achter de rug is, blijkt het systeem perfect te werken. Ik merk er werkelijk niets van en hoor ook geen negatieve geluiden. Niet van cliënten en niet van medewerkers.

Wie niet waagt…