Protokul

Kon ik mijzelf maar voor de kop slaan. Die middag lig ik mij te frustreren. ‘Wat zijn die paar uurtjes nou op een heel mensenleven’, vraag ik mezelf af. Maar al snel val ik weer terug in het opfokken.

‘Hoihoi, geen paniek hoor, ik ben helemaal in orde’, zeg ik tegen een bekende van mij die is opgeroepen om als eerste mijn appartement binnen te gaan. Als zij dit meldt aan een ADL’er komt deze ook naar binnen. Tegen haar lukt het mij niet om rustig te blijven en ik gooi alle frustraties eruit, al baal ik daar zelf ook weer van. Het gaat om de recente gang van zaken, niet om specifieke personen. Hopelijk vat zij dit dan ook niet persoonlijk op. Normaal gesproken is er altijd een goed contact.

De situatie is als volgt: ‘s middags werd ik om 12:30 op bed gelegd. Mijn communicatiemiddelen zijn goed aangesloten. Dat betekent een blaaspijpje boven mijn mond om de intercom te kunnen bedienen en als back-up een apparaatje wat contact met medewerkers maakt als ik hard geluid maak. Om 13:00 komt er een wijkverpleegkundige en die moet beide communicatiemiddelen weer ontkoppelen. Als zij klaar is wordt de blaaspijp weer teruggeplaatst, het stemkastje niet. Totaal niet aan gedacht. Dit realiseer ik mij pas zij al weg is. Assistentie aanvragen om dit te herstellen zit er niet in, want het blaaspijpje valt op dat moment dusdanig naar beneden dat ik er met mijn mond never nooit bij kan komen. Een back-up zou op dat moment prettig zijn, maar ja.

Na een soort paniekaanval hervind ik realiteitszin en probeer te bedenken welke mogelijkheden er nog zijn. Als het goed is weten de ADL-ers dat ik op bed lig, dus er ook weer uit wil. Dan zullen zij zich hopelijk op een gegeven moment gaan realiseren dat ik nog steeds niet om assistentie heb gevraagd. Maar om 17:30 begin ik mij zorgen te maken of er überhaupt wel iets is overgedragen. Zou men kunnen denken dat iemand anders mij uit bed haalt? Nee, volledige lulkoek.

Eindelijk, om 19:45 wordt er via de intercom contact gezocht. Tweemaal. Reageren lukt mij dus niet. Ook niet als er twee keer gebeld wordt. Daarna blijft het weer lang stil. Graag zag ik op dat moment ADL’ers met een op de unit aanwezige sleutel naar mijn appartement komen. Maar er is dat ene protocol heb ik wel eens begrepen. Kennelijk moet er nu eerst een contactpersoon komen om de deur te openen en mijn huis de betreden. Laat mij duidelijk zijn, ik snap dat er een protocol is en ook waarom. ADL’ers moeten wel beschermd worden.

Hoe prettig zou het zijn geweest wanneer men als laatste poging mijn deur had geopend en naar binnen had geroepen. Dan was duidelijk geweest dat er niets aan de hand is. Bij geen reactie had alsnog een contactpersoon kunnen worden gebeld. Als ik dit later aan de regiomanager voorleg, blijkt mijn gedachte de juiste gang van zaken te verwoorden. De voordeur had mogen worden geopend, maar naar binnen gaan absoluut niet.

Of er een soort van cliënt-ligt-nog-op-bed-lijst zal worden gaan gebruikt weet ik niet. Niet echt Fokus.