Door Geert Den Hengs (cliënt)

Geheim

Om mijzelf te bevestigen of te corrigeren, moest ik het verhuisbericht digitaal tevoorschijn toveren. Ik twijfelde een beetje. Niet over het adres, ik weet heus wel waar mijn huis woont. Voor de kritische lezer, zojuist probeerde ik met een stukje straattaal grappig uit de hoek te komen. Ooit geleerd van de jongeren op mijn werk. Deze hersenkronkel slaat nergens op. Sorry daarvoor!

De adreswijziging moest mij vertellen wanneer ik hier ben komen wonen. Dat was 21 november 2009. Ook dat is een oninteressant feitje. Het bewijst echter dat ik ruim 11 jaar bezig ben geweest om dat ene grote geheim te ontrafelen. Maar nu ben ik er dan eindelijk achter gekomen. Althans, dat denk ik. Volledige zekerheid rond mijn theorie heb ik niet. Rechtstreeks om de waarheid vragen bij ADL-ers doe ik niet, als zou ik het stiekem wel willen. Ik wil hen niet in verlegenheid brengen. Duidelijkheid zal ik waarschijnlijk nooit krijgen. Prijsgeven van deze informatie is een soort van doodzonde, in de lijn van het geheim van Coca-Cola. In extase raken is natuurlijk overdreven, maar toen ik onlangs met mijn resultaat de puzzel als afgerond zag volgde een opluchtende zucht. Eureka!

Aanvankelijk bracht mijn toetreding tot dit Fokusproject de nodige vraagstukken voor beginners met zich mee. Natuurlijk was dat het vanzelfsprekende ‘wie is wie ?’. Zowel bij de ADL’ers als bij de andere cliënten. Tevens wil je als nieuwe cliënt weten (ik in ieder geval wel) ‘wie woont waar?’ en ‘wie heeft wat voor ziekte of beperking?’. Ook ging er natuurlijk een flinke periode overheen voordat mij volledig duidelijk was wat ik wel en niet mocht vragen en kon verwachten van de medewerkers. Wat is zorg? En wat zijn hand-en-spandiensten? Op een gegeven moment blijft nog vanzelf dat ene vraagstuk over, welke misschien al vanaf de eerste dag ergens in het hoofd heeft plaatsgenomen en soms om aandacht vraagt: welke cliënt heeft welk nummer?, oftewel: wat is de logica hierachter?

Misschien dat niet ieder project met een dergelijke nummering werkt, dat weet ik natuurlijk niet. Grote kans trouwens dat geen enkele cliënt deze nieuwsgierigheid herkent. Maar zo af en toe dringt de onduidelijkheid weer naar de voorgrond, tot voor kort dus: waarom ben ik cliënt nummer 16?

Ik woon op de eerste verdieping. Ben ik dan de zesde cliënt op deze woonlaag? Dat zou kunnen kloppen, maar het tellen begint dan vanaf een rare plek. Nee, er is hier sprake van een andere logica. Weet je, ik ben doof noch dom. Soms vang ik flarden van gesprekken tussen ADL-ers op wanneer zij kort organisatorisch moeten overleggen. Dit gebeurt dus gebruikmakend van nummers in plaats van namen. Niemand wil als een nummer behandeld worden, maar in Fokusland wordt dat geaccepteerd, ook door mij. Het was onlangs dat ik bij toeval opving dat die ene cliënt dat bepaalde cliëntnummer heeft. Daarop kon ik niet anders dan concluderen dat ik de logica achter het grote geheim van de nummering ontdekt had. Of misschien dus toch niet.

Trouwens binnenkort bestaat het project waar ik woon 12,5 jaar. Tijd voor een feestje. Bijvoorbeeld een ‘FOKwiS’ en dan heb ik wel een leuke vraag. Iets met logica en een geheim.