Door Geert den Hengst (cliënt)

Realiteit

Noem het gerust nogal onbenullig van mij, maar het kwaad kwam nu toch opeens in mijn cirkeltje. Tot dan toe wist ik dan wel van het bestaan, maar bleef het toch een soort van ver-van-mijn-bed-show. Sorry daarvoor, maar eerlijk is eerlijk. Midden in de realiteit stond ik nogal naïef met de ogen dicht. Zelfbescherming? Zeg het maar. Maar ik was niet de enige volgens mij.

Het was nog tijdens de eerste golf van de corona-epidemie die delen van Nederland ging beheersen. Angst spreidde zich uit over het gehele land. De feiten, het nieuws bereikte mij ook. Maar binnen kwam het nauwelijks. Als Fokuscliënten vielen wij ook onder de risicolopers, wist ik. Maar als wij voorzichtig deden en het verder zo bleef, zouden wij de dans kunnen ontspringen. Toch?

Per e-mail waren mijn concullega’s en ik inmiddels meerdere keren gevraagd om voorzichtig te zijn en officiële richtlijnen, zoals de anderhalve meter-maatregel, serieus te nemen. Dit ter bescherming van onszelf en elkaar. Ook werd ons duidelijk gemaakt waarom medewerkers mondkapjes en rubberen werkhandschoenen gingen dragen.

Maar toen begin van oktober per mail werd gerept over een noodplan in dit project kwam de waarheid ook in mijn wereld binnen. Het ging nog maar om een vooraankondiging dat de inmiddels samengestelde Corona-werkgroep in het geval van nood maatregelen zou moeten gaan nemen, welke dat zouden zijn en wat dit voor mij persoonlijk zou gaan betekenen.

Het besef kon nauwelijks landen, want nog geen week later volgde het signaal dat het noodplan moest worden ingevoerd. De realiteit leek opeens in een stroomversnelling te komen, omdat gelijktijdig op de achtergrond of voorgrond wat anders speelde. Al enkele dagen had ik een soort van druk op de borst. Hoe dat kwam? Iets met het hart? MS? Ik bleef passief.

Pas die maandagochtend moest ik aan corona denken. Op het internet las ik dat een druk op de borst als een coronakenmerk wordt vermeld. Die middag kon ik via de GGD thuis getest worden. De door mij verwachtte negatieve uitslag kon ik zelf digitaal opzoeken. Alleen bij besmetting zou ik sowieso gebeld worden. De volgende dag werd ik ‘s middags gebeld door de GGD. Schrik, dus toch? Maar een iets te vriendelijke stem feliciteerde mij met een negatieve uitslag. Tijd voor opluchting was er niet, want nog geen half uur later belde Fokus dat wegens een coronabesmetting het noodplan in werking ging en ook ik daarbovenop voorlopig in quarantaine moest. In mijn geval waren het slechts vijf dagen huisarrest. Waarom? Daarom!

Eindelijk was ik wakker genoeg om de realiteit onder ogen te gaan zien. ‘Mijn’ Fokusproject was nu ook de klos. Opgeteld bij enkele andere onoverkomelijkheden was en is het daardoor voor de ADL-ers, in ieder geval tijdelijk, niet of nauwelijks te volbrengen om de bezetting volledig te krijgen. Omdat het hier nog altijd niet om robots gaat moesten de anders zo gewone verwachtingen door ons cliënten maar flink worden bijgesteld. Oftewel, het noodplan werd werkelijkheid. Alle begrip!

Waar ik doordeweeks volgens afspraak om 7:15 om assistentie vraag om te douchen, werd ik nu om 7:00 op bed gewassen. Maar verdere details zal ik jullie besparen.

Fokuswonen is geweldig, ook in de nieuwe lockdown-realiteit.