Door Geert den Hengst (cliënt)

Omdenken

De vraag op die zaterdagochtend was of ik geholpen kon worden uit bed te gaan. In mijn geval betekent dat het eeuwige traject van blaasspoelen en douchen tot hulp bij het ontbijt. Gemiddeld zijn we dan 75 minuten verder eer de Fokusmedewerkers mijn huis verlaten en mijn dag dus pas echt kan gaan beginnen. Dit tijdsbestek is afhankelijk van wie er werkt. Geen kritiek, maar een feit is een feit.

‘Dat zal niet meteen lukken,’ klonk het door de intercom, ‘want er zijn een aantal afspraken die voorgaan. Je zal dus nog een tijdje moeten wachten.‘ Natuurlijk was ik hierop voorbereid. Geduld moeten hebben is nou eenmaal inherent aan Fokuswonen en als je dat niet hebt, dan leer je dat wel. De ervaring spreekt! Klagen doe ik ook zeker niet. Zelf heb ik vijf dagen in de week om 7:15 een afspraak. Niet dat ik er op tijd uit moet voor werk of studie, het is een kwestie van willen.

In het weekend ben ik afspraakloos. Dit in het kader van dat ik dan lekker zou kunnen uitslapen. Maar het gewoontedier is meestal sterker, dus vaak hangt deze jongen al voor 8:00 uur aan de intercom. Waarom dan geen afspraak? Daarom! Wil ik op safe spelen, dan vraag ik op een van deze twee heilige dagen vòòr 7:15 om assistentie. Maar om op de bonnefooi dan maar de wekker te zetten is best wel riskant. Dit omdat de kans bestaat dat ik niet geholpen kan worden wanneer ik wil en mijn good old HEMA quartz wekker mij de gehele wachttijd trakteert op een zeer doordringend, knerpend geluid. Niet wetende of deze traktatie 15, 30 of 45 minuten zal duren.

Voordat ik zodadelijk zal wegdommelen, ontstaat het plannetje om weer eens voor deze website een blog te schrijven en start daartoe een denkproces. Mits de woorden niet op een presenteerblaadje aan mijn hersenen worden aangeboden, wat mij soms ook overkomt, moet ergens het begin liggen. Eigenlijk wil ik nu meteen achter mijn computer kruipen, koffie drinken, creatief zijn. Maar ja, ik moet wachten. Gedurende een emotionele mix van frustratie en acceptatie, noem het berusting, want ik ben het immers zelf die geen afspraak heeft gemaakt, schiet mij een enigszins controversiële gedachte door het hoofd. Ben ik nu cliënt in het tempo van de ADL?

Ooit hielp ik mee aan een training voor ADL-assistenten. Hierin stond het uitgangspunt van Fokus centraal, namelijk het werken op aanwijzingen en in het tempo van de cliënt. Sindsdien is dit motto in mijn gedachten gegrift en ik kan na ruim 11 jaar Fokuswonen de kracht en pracht hiervan superdik onderstrepen.

Deze ochtend krijg ik dus die ene ingeving. Ben ik nu als cliënt afhankelijk van het tempo van de ADL-ers? Natuurlijk weet ik wel beter, al vond ik het stiekem wel een helder en grappig moment. Is dit nu omdenken, zoals dat heet? Wanneer zo’n twee uur later mijn dag pas echt is begonnen, leert Google mij dat omdenken het kijken naar de werkelijkheid is en onderzoeken of deze anders gemaakt zou kunnen worden. Kan ik dat nu? Nee dus, totaal niet!

Laat ik het maar op domdenken houden.