Door Rene Claessens

Hou vol

‘Trots. Een puzzel van 2000 stukjes af, een maand aan gewerkt!’ En ik zie op social media hoe een vriendin van mij het laatste puzzelstukje erin legt. Bij mij als hard doorwerkende zorgmedewerker kwam dat even flink binnen. Je mag dan in coronatijd een held heten, maar ik heb liever voldoende collega’s om 365 dagen per jaar uitstekende zorg te kunnen leveren. In dat beeld paste even geen blij, puzzelende medemens (die zich overigens netjes houdt aan het thuisblijven). Kan die verdeling van arbeidskrachten niet anders?

“Hou vol. We zijn er nog niet.” De boodschap van de minister-president spookt al weken door mijn hoofd. Als zorgmedewerker kan ik beamen dat volhouden belangrijk is. Er is gelukkig al een daling te zien in de COVID-cijfers, maar het gaat nog steeds om veel te veel mensen die besmet zijn en eraan overlijden.

Plus er zijn nog voldoende kwetsbare mensen die even vatbaar zijn voor het virus als pak weg drie weken geleden. Onze cliënten bijvoorbeeld, die door hun fysieke beperking meer risico lopen. Zij zijn u dankbaar als u zo veel mogelijk thuisblijft.

Aan dat thuisblijven kleven keerzijden die langzaamaan op de voorgrond treden: veel bedrijven kunnen niet draaien en zien hun toekomst met grote zorgen tegemoet. Hoe doe je dat anderhalve meter afstand houden in bijvoorbeeld een café of als je therapie nodig hebt? Ondernemers breken hun hoofd over hoe weer op te starten en hoe zeer ik ook voor “hou vol” ben, zie ik ook wel dat niemand - ook de overheid niet - straffeloos kan compenseren of geld kan bijdrukken.

Ik zie nog een ander fenomeen. Werknemers in de vitale beroepen krijgen weinig mee van een intelligente Lock down. Ze werken zich rot en managers zoeken naar manieren om collega’s overeind te houden. Geen sinecure. Mensen met niet-vitale beroepen moeten thuisblijven, werken ongetwijfeld deels thuis. Maar een groep komt ook toe aan wat ik maar even noem “ontspannende dingen”. Puzzelen schijnt immens populair te zijn of talen leren via online thuisstudies. Allemaal begrijpelijk en ik gun deze mensen hun ruimte tot rust, ontwikkeling en bezinning.

Alleen is het scheef verdeeld tussen mensen die niet weten dat ze van voor en achter leven en mensen die moeten thuisblijven, van wie een deel mogelijk wel zou willen helpen in de zorg of supermarkt. Maar dat simpelweg niet mag of kan. Hoe kan ons zorgpersoneel ook in september en december nog fier en met trots hun mooie werk doen?

Tegen iedereen die zich bezint op zijn carrière en wat voor een ander wil betekenen, niet vies is van een beetje lichamelijk werk en zich wil ontwikkelen en leren, zou ik willen zeggen: misschien is een baan als ADL’er bij Fokus dan iets voor u. Ook al heeft u geen zorgdiploma, dan kunt u de overstap naar de zorg maken. Wij leiden u op en zullen u met blijdschap ontvangen. Met open armen mag even niet, maar voel u welkom. Onze cliënten en collega’s zijn blij met gemotiveerde medewerkers.

Zoek hier naar vacatures in heel Nederland