Door Geert den Hengst

 

Stilte

Op mijn wekker staat 0:07. Gelukkig lig ik op mijn rechter zij en vallen de cijfers daardoor binnen mijn blikveld. Even omdraaien is bij mij immers geen optie. Ruim een uur eerder heb ik mij op bed laten leggen. Een behoorlijk pijnlijke heup heeft mij zojuist uit de slaap gehaald.

Sinds ik, zo’n 10 jaar geleden, mijzelf nog maar nauwelijks kon bewegen slaap ik alleen nog maar op mijn rug. Ondanks het advies tot wisselen van lighoudingen, deed ik daar niets mee. Ik sliep immers goed! Enkele jaren geleden wees een ergotherapeut mij hier nogmaals op en vertelde over het bestaan van een speciaal systeem hiertoe. Enkele kussens en een soort van boekensteunen om mij te fixeren. ADL’ers zouden mij dan enkele keren per nacht van houding laten wisselen. Dus gebroken nachten? No way!

 

Zo’n half jaar geleden ontdekte ik bij toeval slaapapneu. Onderzoek liet hierbij een hoge frequentie zien. In zo’n geval wordt normaliter ademondersteuning aangeraden. Maar verschillende mogelijkheden daartoe waren voor mij geen optie, vanwege een blaaspijpje boven mijn mond, wanneer ik op bed lig. Maar wie weet zou wisselligging helpen! Toen ging ik min of meer overstag.

 

Voordat er poepdure boekensteunen worden aangeschaft, probeer ik de wisselligging eerst provisorisch uit. Gewoon wat kussens achter schouders, rug en kont. Ondanks mijn speciale matras word ik vaak na zo’n twee uur niet geheel vanzelf wakker met een beurze heup. Zo dus ook toen om 0:07. Als ik hulp wil vragen, dus op het pijpje blaas, weigert mijn smartphone dienst. Niet voor het eerst.

Op mijn rolstoel zorgen een smartphone, specifieker de Click to Phone-app, in combinatie met een zender-/ontvangertje, de zogeheten Housemate, voor de omgevingsbesturing. Als ik op bed lig, gaan smartphone en Housemate met mij mee. Gedoe? Valt wel mee.

Maar de bedoelde samenwerking hapert nogal. Mijn Motorola was goedkoop, maar daardoor waarschijnlijk ook een miskoop. Beide apparaatjes bijten elkaar geregeld, met de gevolgen van dien. Mijn teleurstelling zou in principe door muren heen hoorbaar kunnen zijn. Maar ook om 0:10 uur?

 

Gelukkig is er in dergelijke situaties voor mij nog een back-up. Naast mijn hoofdkussen laat ik altijd een op mijn stem reagerende alarmering plaatsen. Door een hard geluid te maken wordt er een oproep gedaan aan de ADL-ers. Maar kakkerdekak, wat ik ook brul, geen contact! Het apparaatje is noch geplaatst noch aangezet. Vergeten! Door wie? Laat ik het maar bij mezelf houden, de regie ligt immers bij mijzelf. Desondanks vraag ik mij nogal af waarom de betreffende ADL-ers niet met mij hebben mee gedacht?

 

Daar lig ik dan, inmiddels 0:12. Nog steeds pijn in mijn heup. Hopen dat er nu spontaan assistentie aanbelt is niet meer dan een soort van Wishful thinking. Mijn wekker gaat om 7:15 af. Maar zelf om hulp vragen ziet er dus niet in. Wat heet gelukkig, maar ik heb om 9:00 een veiligheidsafspraak. Als ik dan nog geen contact heb gezocht, dan doet Fokus dat met mij. Ik vraag altijd op tijd om hulp, dus vertrouw er maar op dat men doordenkt.

 

Om 7:50 wordt er aangebeld en hoor ik de voordeur opengaan. Gelukkig! Straks maar een geheugenbriefje ophangen. Voor mijzelf uiteraard, maar stiekem ook voor ’anderen’.