Door: Geert den Hengst (cliënt)

 

Beleid

 

Toen ik bijna 10 jaar geleden mocht verhuizen naar waar ik nu woon, was ik daar vooral enorm blij mee. Het appartement was gloednieuw en ruim. Maar bovenal, ik kon daar de zorg krijgen waar ik al langere tijd op zat te wachten.

 

Op mijn voorgaande stekkie kreeg ik in toenemende mate behoefte aan hulp. Iedere ochtend en na verloop van tijd ook ‘s avonds, ontving ik thuiszorg. Maar daartussen? Het liefst zag ik iemand in mijn meterkast wonen. Die ik kon inschakelen en weer uitzwaaien wanneer ik dat wilde. Die meterkast werd Fokus.

 

Toch, er was ook een andere kant. Mijn gevoel zag het als een degradatie. Immers, ik switchte van zelfstandig wonen naar een, in mijn beleving, soort van zorginstelling. Als ik reëel was geweest had ik een verhuizing wherever kunnen zien aankomen. Feitelijk zou ik moeten juichen. Liever naar Fokus dan instelling A of B. Maar een acceptatieproces kent nou eenmaal fases. De informatie vooraf dat hun beleid stond voor regie over het eigen leven, knoopte ik goed in mijn oren. Waarschijnlijk iets tè!

 

Het was de mededeling, op de eerste dag in mijn Fokuswoning, dat ik de alarmknop altijd maar bij mij moest dragen. Moeten? De regisseur was ik toch zelf? Maar dit was natuurlijk geen verplichting, wel een dringend advies. De enige keuze was eigenlijk of ik het alarm aan een koord om mijn nek droeg of met een bandje om mijn pols. Ik koos voor optie drie, wegmoffelen in een keukenla. Ik ga toch niet de hele dag een alarmknop dragen? Ammehoela!

 

Vanwaar dit afzetten tegen zo’n onbenullige alarmknop? Ontkenning, eigenwijs, zeg het maar. Anno nu, tig ervaringen verder, is het verstand gegroeid. Door functieverlies heb ik een alarmknop bij mijn hoofd. Enige ontkenning is passé, het soms vergeten blijft.

 

Nog diezelfde dag liep ik tegen die ene beleidsregel aan. Het is misschien de bekendste, zeker de beruchtste! "Vooruit, voor deze ene keer", kreeg ik te horen op mijn verzoek om de afwasmachine uit te ruimen. De hand-en-spandiensten kwestie heeft veel stof doen opwaaien. Onlangs is er officieel duidelijkheid gekomen, dus het grijze gebied bestaat niet meer. Toch? Wij blijven nou eenmaal wel mensen.

 

Waar zouden we zijn zonder beleid?! Nergens, dat snap ik ook wel. Maar ik hoef het niet leuk te vinden. Sterker, ik baal er soms flink van. Nog sterker, helemaal als ik het niet kan rijmen met mijn eigen regie. Onlangs ontving ik berichtgeving betreffende het uitzetten van medicijnen. Had ik hier altijd de controle over, was het opeens niet meer toegestaan om dit aan ADL’ers te vragen. Ik moest maar overgaan op de zogeheten baxter. Toegegeven, zo plotsklaps was het nou ook weer niet. Er gonste al langere tijd geruchten.

 

Er zit een voor mij onbekende ontstaansgeschiedenis achter dit beleid. Heus, de uitleg die ik kreeg snap ik wel, maar ook weer niet. Eigenwijs zijn doe ik niet, heeft ook geen zin. Bovendien is het bij Fokus mogen en kunnen wonen te waardevol om te mopperen. Maar de keerzijde is dat ik nu nog minder nadenk over de medicatie die ik tot mij neem.

Maakt een apotheker geen fouten?

 

Beleid, deal ermee, maar blijf kritisch.