Door: Remco Verhoeven (cliënt)

Vakantiestress

Iedereen kent het wel, aan het begin van zijn of haar vakantie. Vakantiestress! Vlak voordat je van je welverdiende vakantie wilt gaan genieten, moet er nog van alles gebeuren. In een race tegen de klok moeten de laatste werkzaamheden op het werk nog worden gedaan, de auto moet nog een vakantiebeurt, de hond naar een pension, de paspoorten gecontroleerd, de koffers moeten gepakt en dat alles altijd in de laatste week. Als de hele familie vol stress en irritatie dan eindelijk koers zet richting het zuiden, begint er altijd wel iemand over het gas te zeuren en of iedereen wel zeker weet dat het gas ook echt uit is.

Bij ons op het project hebben wij ook last van vakantiestress. Alleen begint deze stress bij Fokus-Amstelveen al rond januari. In deze maand dienen de meeste ADL’ers hun zomervakantie in en aangezien er veel ADL’ers schoolgaande kinderen hebben, stonden er heel wat diensten open in de maanden juli en augustus. De Fokus medewerkers, verantwoordelijk voor het rooster op ons project, begonnen in maart ons al voorzichtig te waarschuwen, dat het zeker in augustus heel lastig ging worden om dagelijks een volledig team op de been te krijgen. Helemaal toen bleek dat geen van de cliënten in deze maand vakantieplannen had, moesten wij rekening houden met langere wachttijden dan normaal. Om het team nog enigszins te ontlasten probeerde één van de wanhopig geworden roosteraars mij vol enthousiasme mee te krijgen op een heerlijke Rijnreis met de Zonnebloem. Ik bedank vriendelijk, nooit van mijn leven! Dan nog liever wachten. Toen ook bleek dat de werving van uitzendkrachten, zeggen en schrijven met pijn en moeite één aanmelding had opgeleverd, konden wij ons op maken voor een hete zomer.

Nu, een hete zomer is het geworden op ons project. Waar de tempraturen in de maand juli ook nog eens de veertig graden aantikten, werd Amstelveen letterlijk getroffen door Murphy’s law. Precies in de onderbezette vakantiemaanden viel er ook nog eens groep ADL’ers langdurig uit, met lichamelijke klachten. Een normaal rooster viel bijna niet meer te maken. Steeds minder schouders moesten de zware lasten dragen. Waar ze in de ochtend normaal met vijf man/vrouw sterk staan, stonden ze nu soms met z’n drieën. Wachttijden liepen soms op tot twee uur. Van zowel cliënten en ADL’ers werd het uiterste gevraagd. Veel ADL’ers draaiden extra diensten, extra uren en werkten meer dan goed voor ze was. Pijntjes werden gevoeld en genegeerd. Vaak keek ik in de ochtend in een paar wanhopige vermoeide ‘ADL-ogen’ die de ochtendchaos en de lange rij wachtende cliënten ook niet meer kon overzien.

Deze blog is voor alle ADL-assistenten die, op ons project en ik neem aan ook op andere projecten met ‘vakantiestress’, iedere ochtend toch weer vrolijk aan mijn bed stonden, mij zonder wanklank iedere morgen douchten, aankleden en ervoor zorgden dat ik toch mijn dag kon beginnen. Voor alle cliënten van ons project, die gelaten in de lange rij aansloten om geholpen te worden en heel vaak hun geduld en soms ook niet konden bewaren. Deze blog is ook voor Groningen. Want dit trekken en willen wij niet meer! Ze hebben op het hoofdkantoor bijna een jaar de tijd om te kijken waar de knelpunten liggen op de projecten in de vakantieperiode. Waar zijn bijvoorbeeld de studenten gebleven? Ik kan mij nog goed herinneren dat wij tot acht jaar geleden veel studenten hadden, die ons met hun vakantiebaan uit de brand hebben geholpen. Ik zou zeggen: doe hier iets mee.

Wat deze zomer vooral heeft geleerd is hoe kwetsbaar wij eigenlijk zijn. Een bijna voltallig ADL-team, kan door omstandigheden, in een paar weken zwaar onderbezet raken, met alle gevolgen van dien. Het is aan de inzet, teamspirit en de loyaliteit naar de cliënten van het Fokus team Amstelveen te danken dat wij het in de maanden juli en augustus, zei het op hun tandvlees hebben gered.