Gewoon

Eigenlijk ben ik heel gewoon. Ik kan niks echt heel goed, maar ik kan veel een beetje. Ik heb geen hogere opleiding genoten. Een beetje tekenen en schilderen, niet echt heel goed maar ja. Ik speel graag op m’n saxofoon, maar heel goed is het allemaal niet. Ik ben graag met geschiedenis bezig, maar jaartallen beklijven dan weer niet! Toch ben ik best tevreden hoor.
 

De eerste les die ik in de jaren ’80 kreeg van meneer Tom, tijdens het vak Sociale Huishouding op de opleiding voor activiteitenbegeleiding, was: spreek de taal van degene met wie je omgaat!
 

Wijze woorden waar ik elke dag aan denk. Kletsen kan ik wel, maar me ergens uitkletsen dan weer niet!
 

Over de problemen bij Fokus zit ik met Rianne te kletsen... Over het enorme personeel tekort en de vergrijzing. Ik weet het gewoon niet!
 

We denken dat alles op te lossen is, maar probeer maar eens te zeggen: ‘Je hebt geen zorgachtergrond nodig om bij Fokus te werken,’ in en tijd waarin termen als professionalisering en normalisatie centraal staan.

We willen allemaal een professional als ADL-assistent – ja, ik ook… Maar er bestaat geen enkele opleiding, e-learning of workshop voor iets heel belangrijks: kletsen!

Mijn moeder kon uren met de buurvrouw door de heg heen kletsen. Waar ze het over hadden? Geen idee!
 

Ik weet het: ZZP’ers, uitzendkrachten, invalkrachten – de één moet nog wat leren, de ander kan het al. Ze zijn vaktechnisch goed en beleefd.

Maar kletsen, dat kun je niet leren, op geen enkele academie… Misschien moet je de heg eens proberen!

Jaap ten Cate uit Breda