Kak

Dit is mij al eens vaker overkomen, meerdere keren zelfs. Natuurlijk had ik dus al beter moeten weten. Vaak genoeg wilde ik tot actie overgaan, want herhaling moest worden voorkomen. Maar waarom is mij dit dan toch opnieuw overkomen? Was het laksheid? Misschien. Een kwestie van prioriteiten stellen? Dat klinkt onwaarschijnlijk, want dit wil je gewoon niet nog eens meemaken.

Mijn lichaam is één brok slappehap, ik kan alleen nog mijn hoofd zelfstandig bewegen. Als ik op bed lig, is dat tijdens mijn siësta op mijn rug, maar ‘s nachts met behulp van een ligsysteem op mijn linker- of rechterzijde. Meer dan waarschijnlijk zullen meerdere lezers hierbij wel een idee hebben wat ik bedoel. Maar ter illustratie: daarbij word ik in een gewenste positie gelegd en verankerd met behulp van kussens en een soort van boekensteunen. Deze laatste blijven middels klittenband op hun plek staan. Als het goed is, althans.

In welke positie ik dan ook op bed wordt gelegd, tot slot wordt er altijd een blaasbuis vlak boven mijn mond gepositioneerd. Daarmee kan ik via via mijn omgeving besturen, dus ook assistentie aanvragen en mijn voordeur openen. Mocht deze blaasbuis onverwacht niet gebruikt kunnen worden, bijvoorbeeld wegens wegzakken waardoor mijn mond er niet meer bij kan, dan is er nog een back-up. Eenvoudig uitgelegd is dat een kastje waarmee, als ik een hard geluid maak, assistentie wordt opgeroepen.

Wat ik wel vaker moet constateren is dat ik in de ochtend op mijn rug wakker wordt. Gedurende de nacht is mijn lichaam dus verschoven. Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik dit niet zelf doe, weet ik net zo zeker dat de boekensteun die mijn schouder zou moeten ondersteunen deze functie niet kan volbrengen. Het gevolg is dat ik met mijn mond niet meer bij de blaaspijp kan. Als dat mij overkomt en nog eens en nog wel een paar keer, dan zou bij mij duidelijk moeten zijn dat daar wat aan gedaan moet worden. Toch? Dat was het in principe ook wel, maar terugkijkend was het feit dat er nog altijd een back-up aanwezig was er kennelijk de oorzaak van dat ik niet doorzette. Ook al kon ik niet meer bij mijn blaaspijp, een beetje kabaal maken was al voldoende. En wanneer er eenmaal contact was met een medewerker kon ik vragen om assistentie en of er een sleutel kon worden meegenomen om mijn voordeur te openen.

Tot ik onlangs weer vrijwel op mijn rug lag en daardoor de blaaspijp dan wel enigszins met mijn onderlip kon schampen, maar meer ook niet. Noem het gerust een tantanuskwelling. Maar erger, het kastje waar ik op dat moment op zou moeten kunnen vertrouwen, stond Kakkerdekak niet aan! Nu had ik dus echt een probleem. Waarom dat stomme kastje niet aanstaat? Dat vroeg ik mij ook even af. Kon ik iemand nalatigheid toedichten? Nee, ik weet dondersgoed dat ik hier nou eenmaal zelf niet om verzocht bij hen die mij gisteravond hielpen. Ook weet ik, ik heb de regie.

Het was 7:10 en ik heb om 9:00 een zogeheten veiligheidsafspraak. Dan komen medewerker bij mij langs. Kak, nog twee uren wachten. Onderwijl maar eens concreter plannetjes bedenken.

- Geert Jan den Hengst