Door: Geert Jan den Hengst

Regie

‘Dus jij vond het niet nodig om dit aan mij te vertellen? Sterker, ik mocht niet zelf bepalen of mijn bed verschoond moest worden. Hier zit dus puur eigenbelang achter. Ik ben toch geen debiel? Bij Fokus hebben cliënten toch eigen regie! Als ik op de hoogte was gesteld was ik echt niet boos geworden en had ik heus niet moeilijk gedaan. Handdoekje eroverheen en eerst slapen! Schoonmaken komt later wel.’

Die middag word ik na mijn siësta door twee ADL’ers geholpen uit bed te gaan. De hoes van mijn matras blijkt nogal vochtig te zijn, net als mijn linker steunkous en linker sok. Omdat ik zeker weet dat ik niet zelf met mijn urine heb zitten sproeien, moet er tijdens het mij naar bed brengen iets gebeurd zijn met mijn urinezak. Kennelijk is het op dat moment niemand opgevallen. Helaas pindakaas, fris is anders, maar kan gebeuren. De medewerkers van die middag helpen mij om de boel te verschonen.

Dat ik in de loop van de avond wederom gezeik met mijn zeik heb is flink balen, maar dat staat totaal los van dit verhaal. Een bekende van mij was op visite en hielp mij ook om de urinezak aan mijn onderbeen te legen. Heel fijn natuurlijk, maar was de sluiting ook weer dichtgedaan? Drie keer raden wat de gevolgen kunnen zijn. Nou ja, vette pech!

Maar als ik twee dagen later wederom uit bed gehaald word na een siësta, krijgt het verleden een ander verhaal. Een van de medewerkers krijgt per ongeluk enkele druppels urine op haar arm. Als ik enigszins achterdochtig vraag of alles dicht zit, vertel ik dat twee dagen daarvoor mijn bed helemaal nat was. Nou ja, dat is overdreven, maar wel goed vochtig. De andere ADL’er naast mijn bed had mij die twee dagen eerder bij de betreffende siësta ook naar bed gebracht en laat op een of andere manier blijken op de hoogte van het voorval te zijn. Ik ben stomverbaasd! Wist degene dus hiervan? Kennelijk was al bij het naar bed brengen duidelijk dat de boel nat was.

Het liefst wil ik mijn ideeën aan diegene onder vier ogen voorleggen. Helaas lukt dat niet. Als ik vraag of mijn gedachten kloppen wordt dit bevestigd. Het was vochtig geworden, omdat de andere collega per ongeluk de urinezak die nog aan mijn been zat, open had laten staan. ‘Maar ik vond het niet nodig om dat te zeggen, omdat wij dan jou bed moesten verschonen. Ik heb het wel gemeld aan de collega’s die jou die middag weer uit bed moesten halen.’

Mijn oren klapperen en ik kan niet anders dan boos worden. Zelden zoiets ongelooflijks meegemaakt. Ook al krijg ik uiteindelijk een sorry te horen, ik kan het verhaal maar moeilijk loslaten. Inmiddels wel hoor, het is vergeven maar niet vergeten. Ook is de gebeurtenis nogal raar, omdat ik die middag werkelijk niets van de collega’s hoorde die mij en mijn bed moesten verschonen. Achteraf snap ik hen maar al te goed als ik hoor dat zij wel op de hoogte waren, maar flink in een spagaat stonden, werd balend van de situatie. Een collega wil je liever ook niet afvallen.