Door: Geert Jan den Hengst
Luchtig
Wel willen, maar niet weten wat. Dan heb ik het over schrijven. Een writersblock? Voor schrijvers een bekend, ongewenst euvel, maar geldt dat ook voor een amateur als ik?
Hoe dan ook, frustrerend is het zeker. Blogs maken is immers een soort passie. Ik kan er mijn creativiteit in kwijt. Uiteraard valt er voldoende te zeggen over mijn leventje en het wonen bij Fokus, maar op dit moment kan ik dat per onderwerp afdoen in een paar zinnen in plaats van met een hele tekst erover uit te wijden.
Onlangs was ik in Zwolle bij een van de landelijke bijeenkomsten omtrent de missie en visie van Fokus. Samen met een gespreksleider, drie bestuursleden, zes ADL’ers en zeven cliënten, waarvan vijf uit mijn eigen project, maar dat terzijde. Jammer dat de opkomst zo laag was. Of het zinvol was? Vond ik wel. Goed om alles de revue te laten passeren. Het kwam erop neer dat wij met elkaar de huidige missie en visie doornamen en daar waar nodig aanvulden.
Door het personeelstekort op veel projecten ging ik voorafgaande aan de bijeenkomst ervanuit dat ook daarover gesproken zou worden. Immers, het gaat om een feit waardoor Fokus, dus ook de missie en visie, nogal ondermijnd wordt. Maar dat was niet de bedoeling. Het ging die middag niet over het beleid. Duidelijk, maar ik had daarover wel wat willen horen, meedenken en vragen stellen. De directie gaf in enkele zinnen aan dat ze daar heel druk mee bezig zijn en zelf echt niet in dure leasebakken rijden. Het heeft allemaal met geld te maken. Begrijp mij goed, dat snap ik helemaal. Wanbeleid zal er niet zijn. Einde verhaal voor mij en mijn blog!
Maar waar zal ik dan over schrijven. Liefst iets luchtigs. Waar Fokus een beetje smeult en de wereld her en der in lichterlaaie staat, gaan mijn blogs ook meestal over negativiteit. Gelukkig maak ik ook genoeg grappige momenten mee. Sommige vergeet ik nooit. Onlangs nog, tijdens ontbijten. Om eventuele ongelukjes bij de dagelijkse kwark met muesli te voorkomen laat ik bij mijzelf altijd een schort voorhangen. Dit vraag ik aan de ADL’er, die nog maar sinds enkele dagen hier werkt. De vraag, gecombineerd met mijn niet al te duidelijke stem, brengt haar kennelijk in verwarring. Heel even wend ik mijn hoofd af, maar als ik deze terugdraai staat ze met mijn keukenschort om de nek, klaar om mij mijn kwark te geven. Wat een grappige, schattige situatie. Met ‘o, foutje, ach blond hè’ verdedigt ze zichzelf met blozende wangen.
Wat ik ook nooit zal vergeten is dat een ADL’er, terwijl ze mijn ‘pielemans’ wast, mij opeens aanspreekt met de naam van haar eigen man. Feitelijk natuurlijk erg komisch en een beetje gênant tegelijk. Of ze er zelf om moest lachen weet ik niet meer. Ook maakte ik inmiddels al enkele malen mee dat, wanneer tijdens het aankleden mijn broek eindelijk goed zat, er tot slot door een van de medewerkers een lichtelijk klapje op mijn billen werd gegeven. Als ik dat lachend en quasi verontwaardigd benoem, wordt dit net zo lachend uitgelegd als zijnde een gedachteloze tik a la ‘klaar is Kees’. Erg grappig!
Het blijft mensenwerk.