Door: Henny de Jong-Prins

Een verhaal van Henny de Jong-Prins over werken als ADL-assistent bij Fokus tot haar pensioen.

"Doorwerken tot aan mijn pensioengerechtigde leeftijd."

Afgelopen maand mocht ik officieel met pensioen! Ik zal dan een trotse leeftijd hebben van 66 jaar en 7 maanden. Een paar maanden terug vroeg mijn manager ADL-assistentie wanneer ik zou gaan stoppen. Ik had overigens nog drieënhalve maand verlof te goed. Chris Weening, HR-adviseur, was op dat moment ook aanwezig en vroeg mij hoe ik dit voor elkaar heb gekregen. Werken tot aan mijn pensioen.

Aldus mijn verhaal:

Op 1 juli 2008 trad ik in dienst bij Fokus als vakantiemedewerkster, met het idee om voor één maand te werken. Echter, na twee weken vroeg mijn toenmalige locatiemanager al of ik voor een scholingscontract wilde gaan. Natuurlijk wilde ik dat! Ik vond het werk enorm leuk en het team waarin ik mij bevond voelde als een warm bad.

En zo op 1 augustus trad ik officieel in dienst. Wat ik op dat moment echter niet wist, was dat ik ernstig ziek was. Niet eens een week later, 7 augustus, bracht ik een bezoek aan de huisarts. De volgende dag zat ik bij de oncoloog/hematoloog en twee weken later werd bij mij de diagnose Non Hodgkin gesteld. Mijn wereld stortte in. Ik had de chronische vorm en moest aan de chemotherapie.

Tot op de dag van vandaag ben ik zo blij met hoe mijn locatiemanager reageerde. Zij zorgde voor uitstel van het scholingscontract. Daar ben ik haar echt ontzettend dankbaar voor. Na vijf maanden kon ik mijn werkzaamheden hervatten en begon ik ook aan de scholing. Er was namelijk weer wat goed nieuws, de ziekte was niet meer aantoonbaar aanwezig in mijn lichaam! Dat dacht ik tenminste. Tot mijn schrik voelde ik drie maanden later dat er weer wat mis was, een bult in mijn lies. De ziekte was terug en ik moest nu aan een chemokuur van pillen. Het geluk was wederom niet met mij: toen de scholing net achter mij lag en ik weer voor controle naar het ziekenhuis moest, bleek de pillenkuur niet aan te slaan en verslechterde mijn lichamelijke conditie. De chronische vorm had zich getransformeerd naar een agressieve vorm. Ik moest een stamceltransplantatie ondergaan, voorafgegaan door diverse chemokuren. Ik had mijn scholing inmiddels gehaald. Zodra ik beter zou zijn, mocht ik terugkomen bij Fokus!

Het traject waar ik in terecht kwam zou enkele maanden in beslag nemen. Diverse malen heb ik mij tot ‘boven’ gewend met de vraag: “Mag ik alstublieft beter worden, zodat ik nog van betekenis mag en kan zijn voor een ander?”

Het is een zeer zware weg geworden voor mij. Mijn hele immuunsysteem is uitgeschakeld geweest na de laatste zware chemokuur. Ik kwam in quarantaine te liggen, kreeg de bij mij geoogste stamcellen terug via een infuus. Deze moesten nu hun werk gaan doen. Tijdens het inlopen van het infuus heb ik ook gebeden: “Mag ik beter worden?” Het heeft zo mogen zijn, na ongeveer een jaar heb ik mijn werk mogen en kunnen hervatten!

Mijn lichaam was niet meer zoals het voor alle behandelingen was. Mijn energie was behoorlijk verminderd. Maar ik had het gered, ik mocht terugkomen bij Fokus!

Door gezond te leven, de adviezen van de arts ter harte te nemen, mijn energie goed te managen heb ik het mogen en kunnen redden tot aan mijn pensioen. Ik mag terugkijken op een hele fijne tijd bij Fokus van bijna 14 jaar.

Afgelopen 1 maart ben ik met betaald verlof gegaan, nadat ik een overweldigend afscheid kreeg van mijn collega’s.