Zonder

Een man een man, een woord een woord. Stoere woorden, maar ik kan nou eenmaal niet anders dan mijn verantwoordelijkheid nemen, want ik heb zelf aangeboden de coördinatie op mij te nemen.

 

De situatie is nu dat ik een bijeenkomst ga organiseren, betreffende een onderwerp waar ik het juist liever niet over wil hebben. Mij rest niets anders dan om met woorden de andere deelnemers te overtuigen, om zo het eindoordeel naar de voor mij goede richting te laten vallen. Het positieve is dat ik inmiddels weet niet de enige te zijn met dit standpunt en dat is maar goed ook. Al heb ik soms een grote mond, zo’n vlijmscherp en overtuigend discussiedier ben ik dus niet.

 

Ook is het zo dat, hoewel ik het alternatief absoluut niet zie zitten, ik daar feitelijk totaal geen ervaring mee heb. Oftewel, ik verzet mij tegen dat wat ik niet ken. Is dat conservatief? Ergens las ik dat mensen niet zozeer het onbekende betreden eng of moeilijk vinden, maar dat juist het verlaten van wat er bekend is op weerstand stuit.

 

Eerder had ik het over het deelnemen aan een zogeheten dialoog tussen zeven cliënten en acht medewerkers, enkele maanden geleden. We spraken over het reilen en zeilen binnen het Fokusproject waar wij wonen danwel werken. Was dat toen mogelijk? Kennelijk wel.

 

Toen het thema werkdruk aan bod kwam, deed iemand de suggestie om het kunnen maken van assistentie-afspraken af te schaffen. Dat was mogelijk, want elders had men dit ook met succes afgeschaft. Op dat moment stond mijn innerlijk al vrij snel in de verzetsmodus en ik zag mij al zwaar gefrustreerd in bed liggen, wachtend op assistentie die je maar niet kwam. Misschien was dit een geheel onterechte gedachte, misschien ook niet.

 

Hoe dan ook, tijdens de seconden dat ik in mijzelf gekeerd was, had een andere cliënt een alternatief ingebracht. Die suggestie was om niet alle afspraken te schrappen, maar alleen de minst urgente. Maar wat is urgent, wie bepaalt dat? Voorgesteld werd om op een later tijdstip nog eens met belangstellenden hierover door te praten. Op de vraag wie het organiseren hiervan op zich wilde nemen meldde ik mij als eerste aan.

Allereerst gaf ik in een enquête cliënten en medewerkers ruimte om hun gedachten hierover te laten gaan. Een door mij gemaakte samenvatting van de gegeven meningen zat onlangs bij de uitnodiging voor het vervolg, eind maart. Op de vragen wat de eerste reactie was op het voorstel en wat de voor- en nadelen zouden zijn, waren de reacties wisselend. Gelukkig stond ik niet alleen in mijn huiver.

 

Cliënten hebben het over schrikken, stress en bang voor lange wachttijden. Maar waar de een terug wil naar de basisgedachten van Fokus, waar hulp op afroep de norm is en afspraken maken niet, stelt een andere voor om met een schone lei te beginnen. Dus alle afspraken schrappen, alle huidige bewoners nieuwe afspraak te laten aanvragen en deze opnieuw inplannen.

 

Twijfels zijn er ook bij medewerkers. Het motto dat de cliënt de regie heeft vervalt en de werkdruk wordt juist alleen maar groter. Maar ook wordt uitproberen voorgesteld, bijvoorbeeld in het weekend.

 

Ben benieuwd waar dit heen gaat