Door Geert Jan den Hengst (cliënt)
Namen
De vraag was of ik de e-mailadressen heb van alle cliënten binnen het project waar wij wonen. Zij sinds vijf maanden, ik ruim 12 jaar. Het vermoeden daartoe was ontstaan omdat ik zo’n twee maanden geleden een e-mail aan alle cliënten had gestuurd om ieders mening over een bepaald onderwerp te peilen. Deze adressen heb ik dus niet, dit verliep via de ADL’ers.
Niet lang daarvoor had ik met zes andere cliënten en acht medewerkers meegedaan aan een dialoog. Bij het thema werkdruk kwam de gedachtegang om het kunnen maken van assistentieafspraken af te schaffen, of flink te reduceren, aan bod. Al vrij snel was er het voorstel om dit behoorlijk beladen onderwerp op een ander moment verder te bespreken. Met een enquête wilde ik de mening van alle cliënten hieromtrent verzamelen. Helaas heb ik slechts van zes cliënten iets gehoord.
Haar wens om over de e-mailadressen te beschikken was bedoeld om zoveel mogelijk cliënten en medewerkers tegelijkertijd samen te krijgen. Ze had een plannetje waar misschien wel meer mensen aan mee zouden willen doen. Omdat door de omstandigheden niets uitbundig gevierd kan worden, wilde ze graag, uit dank en waardering, namens iedereen een cadeau met gedicht overhandigen aan de ADL-ers. Het leek haar leuk om een moment te vinden waarop én alle cliënten aanwezig kunnen zijn door vanaf het balkon toe te kijken én er ook zoveel mogelijk ADL’ers aanwezig zouden kunnen zijn. ‘Als iedereen twee rijmende zinnen over zichzelf of de medewerkers opschrijft, lees ik het voor en geef daarna het cadeautje.’ Mijn collega-cliënt vroeg niet alleen om de e-mailadressen, maar was ook benieuwd naar mijn reactie hierop.
Al vrij snel had ik mijn bedenkingen. Natuurlijk is het meer dan terecht om de ADL’ers te bedanken en om dit in een dichtvorm te gieten was nog toepasselijk ook op dat moment. Maar bij het idee om alle mede-cliënten hierin te betrekken haak ik af. Dit vanwege het besef dat deze poging nooit zal lukken. Zelfs niet wanneer er deur voor deur bij de cliënten langs wordt gegaan. Ik spreek uit eigen ervaring, neem alleen al de enquête hierboven. Mijn advies: hou het eigen initiatief voor jezelf, blijf daarbij. Bespaar je de moeite en de frustratie. Dat doe ik ook. Jaarlijks maak ik rond kerst een bedanktekstje annex nieuwjaarswens.
Mijn woorden nam ze ter harte. Of ik dan nog wel wilde meedenken of zij alle namen van het team paraat had. Uiteraard wilde ik dat en gaf haar de volledige lijst, dacht ik. Angelique, Margriet, Jantina, Jet, Arjan, Gerard, Jabir, Arnoud, Ayse, Miranda, Carla, Daniëlle, Donna, Gerla, Henriette, Iris, Hennie, Jolanda, Kerstin, Kirsten, Loes, Naomi, Nianne, Regina, Ruth, Sharel, Susan, Tatjana, Vera en Yin.
Zelf maakte ik ook maar gebruik van de namenlijst, door bij mijn jaarlijkse wenstekst een woordzoeker te maken met al hun namen daarin. Een ontspanningsoefening voor tussen de hectiek van het werk door. Als ik mijn bijdrage laat uitdelen hoor ik al spoedig dat er een naam ontbreekt. Stom, hoe kan ik Jodie vergeten! Snel maakte ik een nieuwe puzzel, speciaal voor haar. De volgende dag blijk ik ook nog Roelien, Ilse en Herma te zijn vergeten. Sorry daarvoor, jullie zijn met zoveel!