Struggles

‘Grrr, wat een gedoe toch altijd. Met die rotdingen aan krijg ik de knopen haast niet dicht.ʹ

Enkele seconden later verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk niet omdat het de ADL’er van dienst niet goed lukt om te doen waarmee ze bezig is. Wat ik op dat moment ervaar is juist alleen maar begrip voor haar, aangevuld met een soort van medelijden. Mij opgelaten voelen zou ook nog kunnen, maar dat weiger ik. Onderwijl hoor ik haar denken: die klote-knoopjes. Waarom zoekt die gozer geen andere kleren uit om aan te trekken. Dat laatste is slechts een aanname van mij. Natuurlijk volledig onterecht.

De glimlach verschijnt zodra bovenstaande zin door haar wordt vervolgd met de conclusie: ‘wat een struggle.’ Een collega, ook in mijn slaapkamer aanwezig, beaamd dit en laat blijken ernaar uit te kijken wanneer er weer zonder handschoenen mag worden gewerkt. ‘En die mondkapjes, net zo’n struggle!’ Voor alle duidelijkheid, op dat moment is het dagelijkse ochtendritueel rond mijn persoontje in een vergevorderd stadium. Het aankleden is bijna voltooid. Voor het laatste kledingstuk zit ik al in mijn rolstoel. Met de bekende wegwerphandschoenen aan probeert de medewerkster een overhemd dicht te doen. Dat dit niet eenvoudig gaat, het iets te lange rubber veelvuldig klem zit, moge duidelijk zijn.

Als gevolg van MS heb ik flink moeten inleveren, met de nodige gevolgen van dien. Toch is, volgens mij, in die bijna twaalf jaar dat ik hier woon het gebeuren rond douchen en aankleden relatief gezien nauwelijks veranderd. En is er door corona in de samenleving danwel veel gewijzigd, bij mijn ochtendritueel niet. Lekker lullen heb ik, ik weet het. ADL’ers moesten opeens wegwerphandschoenen en enigszins verstikkende mondkapjes gebruiken. Hoezo, nauwelijks verandering?

Waarschijnlijk is de uitdrukking ‘je ware leeftijd’ wel bekend. In het paspoort staat leeftijd X, maar gevoelsmatig ben je leeftijd Y. Denk ik dus dat mijn ware leeftijd een flink aantal jaren lager ligt, wordt dat in een klap door haar onderuitgehaald. Het woord ken ik uiteraard, maar niet in deze context. Overduidelijk behoor ik tot een andere generatie. Ze moest eens weten hoeveel impact dat ene woordje heeft. Niet alleen omdat ik van taal, nieuwe taal of ander taalgebruik hou. Sinds die ochtend vraag ik aan iedere medewerker wat nou voor hem of haar een struggle is. Gelukkig moet ik soms ook aan hen uitleggen wat daarmee bedoeld wordt.

Over het algemeen merk ik ook dan weer dat mondkapjes en handschoenen niet populair zijn. Daarbij hoor ik tussen de regels door ook wel de cynische opmerkingen waarom ik toch spijkerbroeken koop met knopen in plaats van een rits bij de gulp en zo ook overhemden met knopen in plaats van drukknoppen? Begrijp mij goed, dit wordt mij niet verweten, maar zijdelings wel benoemd. Alle begrip, maar ik doe er eigenlijk niets mee! Ook hoor ik andere geluiden, zoals over het niet nakomen van afspraken door anderen. En bijvoorbeeld over het niet aanvullen wanneer een verpakking leeg is. ‘s Morgens op tijd het bed uitkomen, voor sommigen ook zo’n struggle. Of het vriendelijk kunnen omgaan met cliënt 16, ik dus, haha.

En ik? Zelf nog struggles? Jazeker, maar daarover een andere keer.