Recept

Met spierballen noch spierballentaal heeft het ook maar iets te maken. Het zou er wel voor door kunnen gaan, want tegen iedereen verkondig ik dat ik mijzelf sterker voel dan ooit. Uitleg!

Onlangs las ik een zelfgemaakte tekst, beginnend met bovenstaande woorden. Een schrijfsel van ongeveer vijf jaren geleden. Toevallig was dit niet. Want ik zocht in mijn computer naar inspiratie voor een nieuwe blog. Een writersblock? Misschien.

Zo’n vijf jaar geleden deed ik mee aan een schrijfwedstrijd, met als thema Een recept voor een goed leven. Daar kon ik wel wat mee. Binnen no-time had ik een verhaallijn paraat.

Destijds durfde ik oprecht te stellen dat ik mij sterk en zelfstandig voelde, al deed mijn lichaam anders vermoeden. Maar deze eigenschappen waren mij echt niet aan komen waaien. Ook niet dat ik over het algemeen een positieve levenshouding heb en deze graag naar anderen wil uitdragen. Om dit te bereiken had ik hard moeten knokken. Centraal stonden de woorden, ‘Als bestaat niet’. Die ik leerde van mijn psychiater.

Het begon in die hectische periode, waarbij ik in de bloei van mijn leven stond. Getrouwd, huisje, boompje, baantje, kinderen, een vriendengroep en regelmatig sporten, al ging dat steeds minder goed. Het was helaas niet zo dat ik mij al het geluk dat mij overkwam realiseerde en omzette in een persoonlijke groei. Door de combinatie van mijn progressieve multiple sclerose, een toen nog naderende scheiding en een grondhouding van negativiteit en onzekerheid, kwam ik al dwalend terecht bij een psychiater. Wat schaamde ik mij daarvoor! Was het accepteren hiervan al ingewikkeld, kreeg ik van hem ook nog eens een recept voor antidepressiva mee. Wat zag ik er tegenop om het in te nemen. Totdat iemand zei: "zie het als de missing link in je hersenen" en ik het leerde relativeren. Over geluk gesproken, kennelijk had de antidepressiva vrij snel effect. Het werd binnen enkele weken rustiger in mijn hoofd.

Al vrij snel sloot ik mij aan bij een mannenpraatgroep. Iedere woensdagavond, onder leiding van de psychiater. Verschillende achtergronden, met in de basis een dezelfde hulpvraag. Terwijl wij mannen met elkaar spraken, keek de psychiater toe. Hij onderbrak de gesprekken sporadisch, eigenlijk alleen wanneer een van ons teruggreep naar momenten uit het verleden. "Niet doen, vooruit kijken. Als bestaat niet!"

Ondertussen zijn mijn ziekte en ik weer vijf jaren doorontwikkeld. Fysiek ben ik natuurlijk nog steeds volledig afhankelijk van zorg en een elektrische rolstoel. Al heb ik helaas wel weer wat in moeten leveren. Mentaal voel ik mij, ondanks inleveren en corona, ook nog steeds sterk. Het pilletje slik ik nog altijd en de woorden zijn nog steeds mijn levensmotto. Terugkijkend geloof ik dat er met het wonen bij Fokus nog een derde recept voor een goed leven is bijgekomen. Het principe is geweldig! Ik kan op mijn manier nog zelfstandig wonen. Akkoord, ik moet wel eens langer wachten dan ik wil. Dat is balen, maar so be it.

Uiteraard is dit idee over Fokus zeer persoonlijk, maar dat waren die twee andere recepten ook. Zou ik liever in een eigen huis wonen met een ADL’er op zolder. Misschien, geen ervaring. Zou ik liever in een zorgtehuis wonen? No way!

Geert Jan den Hengst