Gemak

Ergens halverwege het afgelopen jaar liet ik die behoorlijk verweerde aluminium bloembak vanaf mijn balkon terugzetten naar de galerij, pal naast mijn voordeur. Daar waar deze tot twee jaren terug eigenlijk altijd had gestaan. Maar dit keer met andere bedoelingen dan je zou verwachten.

Mijn elektrische rolstoel moest weer eens ter reparatie of voor een aanpassing worden meegenomen naar een werkplaats. Eerder lag ik dan twee of drie dagen op bed, want een alternatief was er voor mij nou eenmaal niet, vond ik. Maar dit keer durfde ik de mij aangeboden tijdelijke oplossing wel te accepteren. Op deze rolstoel zaten geen kinjoystick en knoppen bij de hoofdsteun voor omgevingsbesturing, maar wel voldoende ondersteuning en een werkblad. Feitelijk was er nauwelijks meerwaarde boven mijn bed.

Met de ADL-ers maakte ik tijdafspraken voor assistentie, waarbij zij gebruik maakten van mijn op hun kantoor aanwezige voordeursleutel. Enkele intimi hebben hiervan ook een exemplaar, maar in overige situaties liet ik een sleutel onder de bloembak liggen. Dat ik in een vrij jonge wijk woon, zegt niets over de veiligheid. Misschien is dat tegenwoordig zelfs een keerzijde van nieuwbouw. Het appartementencomplex waarin het Fokusproject is gevestigd is ook zeker geen degelijke vesting. Er schijnen hier wel eens ongure types rond te lopen. Mede dat feit maakte dat ik erover twijfelde of de bloembak voldoende veiligheid kon bieden aan mij en mijn appartement.

Door een ADL-er werd mij een sleutelkluisje geadviseerd. Zo handig! Natuurlijk, dat had ik zelf ook kunnen bedenken. Immers, aan mijn vorige woning was er ook een bevestigd. Toch had ik er eerst beter over na moeten denken, zou blijken. Allereerst bleef ook na aanschaf de vraag waar dit kluisje eigenlijk te bevestigen. Op de muur naast de voordeur, toch? Dat zou je zeggen, maar over het beton zit een afwerklaag. Het ziet er mooi uit, maar overal klinkt het daarachter hol. Een sleutelkluisje zou hier zeker niet hufterproof kunnen hangen. Omdat de deurpost te smal is, belandde het sleutelkluisje uiteindelijk op mijn voordeur. Echt, super solide! Of de woningbouwvereniging hier blij mee is, betwijfel ik. Ach, dat hoor ik nog wel eens.

Toen stelde ik aan verschillende ADL-ers voor om, in bepaalde gevallen, ook gebruik te maken van dit kluisje. Zoals wanneer ik om assistentie vraag, maar na aanbellen blijkt dat ik toch niet zelfstandig de voordeur kan opendoen. Door verkramping, spasmen, technisch falen of whatever. Wat mij betreft wordt dan mijn sleutelkluisje gebruikt, in plaats van het moeten teruglopen naar het kantoor om mijn voordeursleutel te halen. Of idem als ik bij het aanvragen van assistentie al aangeef de deur niet te kunnen openen, maar er een medewerker voor de deur staat die dat nog niet weet. Kan gebeuren!

Hoe dan ook, in mijn enthousiasme en overtuiging het team van medewerkers hiermee te kunnen plezieren deelde ik al openlijk de inmiddels ingestelde cijfercode. Maar na overleg bleek het team dit toch geen goed idee te vinden. Dit om niet aansprakelijk gesteld te kunnen worden als er iets met mijn sleutel zou gebeuren. Dit begrijp ik helemaal, al blijf ik het een gemiste kans vinden.

Of ben ik te goedgelovig? Misschien wat naïef?