Door: Geert Jan den Hengst (cliënt)

Knoppen

 

‘Afgesproken, komen we zondagmiddag om vier uur.’

We hadden elkaar lang niet gezien, dus het was tijd om weer eens een bakkie te doen. Natuurlijk had ik beter wat later kunnen afspreken met het bezoek, maar achteraf is lekker makkelijk praten! Die middag zette ik de wekker om 15:00. Toen ik na wakker worden om assistentie vroeg, volgde waar ik al bang voor was. ‘We zijn nog bezig, maar hulp komt zo spoedig mogelijk.’ Niets bijzonders toch? Klopt!

 

Enige achtergrondinformatie is dat ik enkele jaren terug moest constateren behoefte te hebben aan een dagelijks rustmoment. Uit enthousiasme voor het leven laat ik mij ‘s ochtends, middels een afspraak, graag vanaf 7:15 douchen en aankleden, om gemiddeld een uurtje later de dag te kunnen beginnen. Aanvankelijk liet ik mij voor mijn siësta rond 12.30 weer naar bed brengen om dan tegen 14:30 deel twee van de dag te beginnen.

 

Op een gegeven moment volgde het verzoek vanuit medewerkers of ik na 15:00 wilde oproepen. Dit om de ochtenddienst enigszins te ontzien, zodat ADL-ers niet twee tot drie maal de intensieve handelingen hoefden te verrichten die daarbij komen kijken. Met mijn lengte van 1.88, lichaamsgewicht van 95 en mijn door spasmen en stijfheid vaak niet meewerkende lichaam geloof ik meteen dat ik niet de eenvoudigste ben voor ADL-ers om mee om te gaan. Dus ik had alle begrip hiervoor. Na 15:00 werd ik meestal direct geholpen. Tot voor kort! Kennelijk is er een concullega die opeens ook dit moment uitkiest om assistentie aan te vragen. Maar dit alles terzijde. Waarom ik dit dan vertel? Daarom.

 

Hoe dan ook, tegen 15:40 werd ik geholpen en moest flink balend vanuit mijn tillift toezien hoe rond 16:00 de visite alvast binnenkwam. Er zijn ergere dingen, maar ik had hen graag op een andere wijze ontvangen. Eenmaal zittend in mijn rolstoel wilde ik zo gauw mogelijk naar de woonkamer. In mijn enthousiasme, noem het maar haast, vergat ik om het voor mijn omgevingsbesturing onmisbare zendertje aan mijn rolstoel te laten monteren. Voor de komende tweeënhalf uur was dit absoluut niet rampzalig, wel toen de visite weer was weggegaan en ik moest concluderen het betreffende zendertje te missen. Omdat mijn laptop ook dicht was, kon ik op dat moment behalve niet bellen, assistentieaanvragen, alarmeren of deuren opendoen, ook niet online contact zoeken middels app of e-mail. Niks, nada, noppes.

 

Met de hoek van het werkblad op mijn rolstoel kon ik, door een knop aan de muur in te drukken, de deur naar de gang openen en een paar meter verderop met dezelfde handeling de voordeur ontgrendelen. Buiten was geen mens te zien. Ook niet toen ik met knipperlichten aandacht probeerde te trekken. Na een kwartier bedacht ik mij dat met diezelfde hoek van mijn werkblad ook wel een deurbel kon worden ingedrukt. En zowaar, niet veel later werd door een gearriveerde ADL'er bij mij thuis het betreffende zendertje aangebracht.

 

Inmiddels heb ik thuis een The Voice of Holland jury-knop gemonteerd. Deze kan ik in geval van nood, door ertegenaan te rijden met mijn rolstoel, indrukken. Dergelijke avonturen overkomen mij niet weer. Het verzoek om na 15:00 op te roepen is trouwens ook teruggedraaid.