Door Geert den Hengst (cliënt)

Kruisjes

‘Sorry, erg slordig, helemaal vergeten. Vandaag nog. Beloofd!’

Twee weken daarvoor kreeg ik online de vraag of ik een evaluatieformulier wilde invullen, betreffende het functioneren van een ADL-er. Natuurlijk wil en doe ik dat. Het gaat er hierbij in eerste instantie natuurlijk over hoe ik de zorg, geleverd door de betreffende medewerker, ervaar. Maar in feite gaat het over het optimaliseren van de zorg in het algemeen. Hoe je het ook bekijkt, letterlijk of figuurlijk, linksom of rechtsom, meewerken aan een evaluatie móet ik wel doen. Maar deze cliënt kan wel lekker lullen, dan moet hij het ook wel gewoon doen, niet vergeten!

Gelukkig was het geen probleem. Er waren trouwens nog nauwelijks reacties van andere cliënten binnengekomen, begreep ik. Dat dit eigenlijk altijd al het geval is, floepte er nog snel achteraan. Het antwoord op mijn schuldbekentenis stelde mij gerust, de rest niet. In die zin dat ik hier nogal verbaasd over was. Je zou toch verwachten dat alle cliënten hier wel aan mee zouden willen doen. Tegen beter weten in, want er zal niet tegen mij over mijn concullega’s binnen dit project worden gesproken, bleef ik doorvragen. Nee, een verklaring voor deze nalatigheid was er niet.

De vraag is dus: waarom zouden cliënten niet meewerken aan het evalueren? Jeetje, zeg het maar. Is het desinteresse? Gemakzucht? Het neigt wat naar egoïsme of zou men niet beseffen wat het belang is voor zichzelf? Misschien kan men het gewoon niet of is het niet invullen een kwestie van niet durven? Kijk, als men simpelweg problemen heeft met het formulier en de wijze van beoordelen, daar kan ik ergens wel inkomen. Zelf sta ik ook in dubio over de kruisjes.

Het formulier kent in principe maar twee vragen, simpeler kan eigenlijk niet. Hierbij bestaat vraag twee uit het geven van een eindcijfer aan de betreffende ADL-er. Voor de juiste beeldvorming is er de eerste vraag, bestaande uit 22 sub-vragen, waarvan de laatste een uitnodiging is om enkele persoonlijke opmerkingen te plaatsen.

Mijn onvrede, noem het twijfel, zit hem uiteraard niet in de kruisjes zelf, maar wel in de slechts vier opties die er per sub-vraag zijn om een kruisje achter te laten. Onvoldoende, aandachtpunt, voldoende of sterk. In de bijna 11 jaar dat ik hier woon heb ik nog niemand meegemaakt die een onvoldoende scoorde. Als ik dat nu nog zou moeten aanvinken is er volgens mij sprake van miscommunicatie tussen de medewerkers. En ook al heb ik soms een grote bek, ik zal niet snel een facet van iemands werkhouding tot een aandachtspunt degraderen. Oftewel, er blijven maar twee opties over. Maar er is toch meer tussen hemel en aarde?

Toegegeven, de kans dat ik een volledig correcte, objectieve beoordeling geef is 0,0%. Deze cliënt is immers niet van beton en heeft zo zijn voorkeuren en emoties. Met medewerker A is er misschien meer een klik, op welk vlak dan ook, dan met medewerker B of C. Maar een ADL-er beoordelen op die klik is natuurlijk onterecht. Ook ik zal mij daaraan schuldig maken, al probeer ik van niet.

Wat zeur ik dan? Het is maar goed dat ik gestuurd word door de sub-vragen en de kruisjes.