Door Geert den Hengst (cliënt)

Afgeschreven

De Week van de Toegankelijkheid is aanstaande. Misschien bekend, misschien ook niet. Als fervent blogger en minstens zo enthousiast Fokusbewoner wilde ik daar in de vorm van een schrijfsel graag bekendheid aan geven. Dit moest mij wel lukken. Helemaal omdat dit jaar ‘digitale toegankelijkheid’ het thema is, wat mij zeer aanspreekt. Immers, dat ik dankzij mijn kinbesturing op de rolstoel en spraakherkenning toch deel kan nemen aan de digitale wereld, houd mij sterk!

Het werd alsnog lastig, toen er opeens een bijzondere hashtag binnen de sociale media opdook: #GeenDorHout. Veel mensen vonden hierin herkenning en gebruikten dit opstapje om hun verhaal te delen. Tot de potentiële doelgroep behorend moest ik mij dus ook aangesproken voelen, eigenlijk wel meedoen, er in ieder geval wat van vinden. Toch?

Maar wat deed dit eigenlijk met mij? Het gaat hier om een ingewikkeld vraagstuk. Althans, als ik hier wat verder over nadacht. Klakkeloos zou ik de massa kunnen volgen en u mijn stem laten horen, maar hier werd volgens mij meer gevraagd. Wat dit item ook nog eens behoorlijk netelig maakt, het gaat hier om leven en misschien wel doodgaan.

Het bleek trouwens dat niet iedereen aan wie ik het vroeg van #GeenDorHout had gehoord. Niet raar, want na een korte bloei is het topic al niet meer zo Trending. Echter, de ophef die er achter schuilgaat speelt al vanaf dat dit voorjaar de IC’s vol kwamen te liggen. Al spoedig ontstonden de eerste discussies: bij een beddentekort, wie heeft er meer recht? Oftewel: wie mag blijven leven en wie niet.

Toen in een column werd gesteld dat de samenleving het redden van levens van bejaarden, door de schrijfster ‘dor hout’ genoemd, kennelijk belangrijker vindt dan het denken aan de toekomst, de jongeren en de economie, ontstond hierop een tegengeluid. Onder #GeenDorHout onderstreepten mensen uit verschillende risicogroepen het zat te zijn om als tweederangs burgers, niet volwaardig en misbaar, te worden gezien. Door zichzelf een gezicht te geven en hun verhaal te vertellen moest duidelijk worden dat het toch echt mensen zijn die de maatschappij, volgens hen dan, zou willen opofferen.

Tot zover de feiten. Wil ik meedoen? Het signaal om niet alleen voor jezelf de coronamaatregelen op te volgen, maar ook om de kwetsbaarder medemensen te beschermen, dat wil ik delen. Maar ik krijg een bijsmaak wanneer #GeenDorHout-deelnemers zich aangevallen voelen. Zo worden de columnist en andere opiniemakers woorden in de mond gelegd en hun verhaal te eenzijdig uitgelegd. Het is toch te begrijpen dat er niet wordt opgeroepen om risicogroepen af te schrijven, omdat zij minder waard zijn.

Hoever moet een samenleving gaan om maar iedereen te willen blijven beschermen. En ten koste van wat? Ook ik ben kwetsbaar en heb hier niet voor gekozen. Noem het pech. Graag wil ik blijven leven, maar er zijn grenzen. Blijf reëel en hou oog voor de toekomst. De economische gevolgen zijn nu al zichtbaar.

Wie heeft meer recht op een toekomst? Ouderen of jongeren? Zieken of kerngezonden? Zij die uitbundig zijn of zij die de coronamaatregelen serieus naleven? Criminelen of verpleegkundigen? Jij of ik? Een moeilijk vraagstuk. Een oplossing is er niet, verschillende meningen wel.