Door Geert den Hengst (cliënt)

Weinig

Schrijven is in de loop van het leven, lees: sinds ik niet meer kan werken, een zinvolle tijdsinvulling geworden. Sterker, ik noem het gerust mijn nieuwe passie. De aanwezige creativiteit wordt hierdoor zo veel mogelijk benut. Geen ellenlange teksten, niet te ingewikkeld, gewoon over wat ik meemaak. Of juist niet, zal hieronder blijken.

De ervaring heeft mij geleerd dat bij gebrek aan de nodige inspiratie, deze vanzelf komt. De woorden rollen nu eenmaal niet als vanzelf uit mijn hoofd. Dus geduld! Het was tot enkele jaren geleden dat ik nog wel eens onrustig werd wanneer ik niets kon bedenken om over te schrijven en in een dramatische, totaal onrealistische bui wel eens sprak van een writersblock. Tot ik ging beseffen dat er altijd wel spontaan een brainwave opduikt, waarop ik weer los kan gaan. Zo’n ingeving ontstond soms uit het niets, maar meestal terwijl ik ergens was, was geweest of nog zou gaan zijn.

Echter, in de huidige, onzekere wereld gaat het anders. Net als bijna iedereen blijf ik binnen en beleef dus nauwelijks iets. De agenda is leeg, alleen gaat zowaar mijn huishoudelijke ondersteuning gewoon door. Trouwens, was het altijd al prettig was om bij Fokus te wonen, dat ik in deze rare periode dankzij hen dagelijks verschillende gezichten zie, is helemaal als een geschenk. Hoezeer beide partijen dit ook proberen te minimaliseren.

Als ik zo objectief mogelijk naar mijn eigen blogs probeer te kijken, besef ik mij helaas weldegelijk dat de strekking iedere keer nogal negatief van aard is. In die zin dat het incasseren van een tegenslag meestal de kern is. Hoezeer ik mij voorneem om voortaan vrolijker te zijn, altijd overkomt mij wel weer wat, bijvoorbeeld betreffende mijn rolstoel of ziekte, waar ik dan weer wat over wil schrijven, moet schrijven. Maar door het binnen zitten kan ik gewoon geen tegenslagen ervaren. Mijn rolstoel krijgt de kans niet om kapot te gaan.

Nu moet ik echt gaan graven naar inspiratie, een lastige taak. Wat maak ik nu nog mee!? Begrijp mij goed, ik zie en lees natuurlijk veel over het leed in de wereld om mij heen. Van hier om de hoek, via Tilburg tot aan Tokio of over de honger in Afrika. Voor de afwisseling stappen we maar over op praten over Netflix-series, het weer of dat er waar ik woon gelukkig nog geen ziekte is binnen het team van ADL-ers.

Of bijvoorbeeld over de Flip-flow’s die niet meer te leveren zijn. Paniek alom bij mij! Flip-wat? Het verbindingsstukje, een soort van schakelaar, tussen mijn katheter en urinezak. Vanuit mijn blaas is er een katheter tot halverwege mijn bovenbeen. De urinezak die ik aan mijn onderbeen draag, wordt via de Flip-flow op de katheter aangesloten. Indien nodig, bij wisselen urinezak of voor blaastraining, wordt de schakelaar op de Flip-flow op dicht gezet. Toen de voorraad op raakte kon ik geen nieuwe bestellen. Maar op de valreep kon ik een vrijwel gelijkend alternatief scoren, de Tap-flow. Boeiende informatie Geert, bedankt! Niet dus, maar dit maak ik zoal mee!

Hopelijk dient de inspiratie zich een volgende keer op tijd aan, hoe kakkerdekak de aanleiding misschien ook zal zijn.