Door Margrietha Migchels (ADL-assistent)

 

Vrijheid en toch zekerheid; zelfstandig ondernemer én werken bij Fokus

 

In 2015 besloot ik, na 18 jaar werken als leidinggevende, dat ik iets anders wilde. Maar wat? Ik wist het niet goed en vond het ook spannend om de zekerheid van een goedbetaalde baan op te geven. Daardoor bleef het 'iets anders' een poos sudderen. Toen deed zich een kans voor; de organisatie waar ik werkte ging reorganiseren en ik kon een loopbaantraject doen. Zo durfde ik de stap te nemen om voor mezelf te beginnen. Als tekstschrijver.

 

Spannend, maar ontzettend leuk. En doordat ik me had aangemeld voor de startersregeling, had ik een basisinkomen; een gedeeltelijke WW-uitkering. Zo had ik toch de zekerheid van een soort basisinkomen, want voor ons gezin met vier kinderen moet er natuurlijk wel brood op de plank.

 

Zelfstandig zijn is heerlijk. Je kunt je werkdagen inplannen zoals het jou uitkomt, je hoeft niet netjes gekleed op een kantoor te verschijnen, niks meer te maken met organisatiebeleid. Ik genoot. Wel hard werken, wel stress als er deadlines gehaald moesten worden, maar aan de andere kant de voldoening van een goed product leveren en daar waardering voor krijgen. Ik was superblij met mijn keuze.

 

Maar een WW-uitkering duurt natuurlijk niet eeuwig. En hoewel het goed ging met mijn bedrijf, had ik niet aan één stuk door opdrachten. En geen opdrachten = geen inkomen. Dus zocht ik iets voor erbij, twee of drie dagen in de week. De vacature van Fokus die ik zag, paste precies in dat plaatje. Stiekem heb ik altijd in de zorg willen werken, maar ik was slecht in exacte vakken, dus ik dacht dat een zorgopleiding voor mij niet was weggelegd. Bij Fokus hoefde dat niet, die zorgopleiding. En de filosofie van Fokus past bij hoe ik over zorg denk; de cliënt de regie, werken op aanwijzing. Geen betuttelzorg, maar mensen hun eigen leven laten leiden. Ik solliciteerde meteen. En werd afgewezen. Balen.

 

Toen werd ik gebeld door een ander Fokusproject. Of ik vakantiewerk wilde doen. Hilarisch vond ik het, op je 47e gevraagd worden voor vakantiewerk. Ik zei meteen 'ja'. Er ging een wereld voor me open bij Fokus. En ik vond het leuk, heel leuk. Gelukkig mocht ik na mijn tijdelijke contract blijven.

 

Nu werk ik alweer drie jaar voor Fokus. Met daarnaast mijn eigen bedrijf. Een perfecte combinatie. Ik heb een klein contract, dat maakt dat ik werken bij Fokus en werken als tekstschrijver kan combineren. Ik heb een basisinkomen en als ik geen opdrachten heb, werk ik vaak meer uren bij Fokus. Omdat ik op meerdere projecten bij mij in de buurt ben ingewerkt, kan dat bijna altijd. Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn; deadlines zijn nog even spannend als eerst, en nu moet ik het ook nog combineren met mijn diensten bij Fokus. Dat is vaak passen en meten en levert soms extra stress op. Gelukkig zit ik in een geweldig team, zodat ik bijna altijd diensten kan ruilen als het nodig is. Andersom probeer ik ook mijn collega's uit de brand te helpen als zij knel zitten.

 

Wat ik ook heel plezierig vind; werken bij Fokus doe ik vooral met mijn handen. Als tekstschrijver ben je toch vooral met je hoofd en achter de computer bezig. Die afwisseling is goed voor mij. Ik denk dat ik daardoor een betere ADL'er én een betere tekstschrijver ben. In elk geval geeft het een breder perspectief op de wereld om je heen, en dat is goed voor iedereen.

 

Je moet wel grenzen stellen; mijn gezin is ook belangrijk, dus ik wil niet alleen maar aan het werk zijn. Ik heb moeten leren om 'nee' te zeggen. Soms zeg ik dat net iets te laat, en dan haal ik me weer heel wat stress op de hals. Maar gelukkig leer ik steeds beter mijn grenzen bewaken. Zo werk ik met plezier en voldoening bij Fokus en ben ik daarnaast trots op wat ik als tekstschrijver neer kan zetten.