Door Joost Hartog (cliënt)

De duikelaar

Wat een ochtend, ik kom maar niet op gang, gisteren net iets teveel gedronken denk ik. Ik kan het beste beginnen met tandenpoetsen. Tijdens die daad bedenk ik me dat ik nog een blog moest schrijven voor de Fokus redactie. Ik spoel mijn mond en gehaast rijd ik naar de werkkamer waar mijn computer al aanstaat. Wat nou de oorzaak was zal ik nooit weten maar op het moment dat ik de drempel overga komt mijn elektrische rolstoel plotseling tot stilstand. Mijn bovenlijf valt als een manke paspop voorover. Meestal vang ik mij keurig op met mijn ellebogen op mijn knieën maar dit zag ik net effe niet aankomen.

Ik voelde me wat ongemakkelijk, zoals iemand die langzaam wegzakt in een moeras. Tot aan de knie is er nog niets aan de hand maar naarmate je verder wegzakt, wordt het steeds iets hachelijker. Totdat het besef komt dat je zonder hulp de pisang bent. Pogingen om met mijn armen ergens houvast te krijgen waren teleurstellend. Ik heb een dwarslaesie op C5 niveau - wat zoveel betekent dat mijn biceps wel werkt maar ik mijn armen niet tegen de zwaartekracht in kan strekken en dat ook mijn handen het niet doen. Ik lag nu als een slangenmens met mijn neus tussen mijn knieën en kon alleen nog maar op mijn koplampen steunen. Volslagen nutteloos.

Het was pas 13:15 uur en mijn vrouw Jeanine zou pas tegen 17:00 uur thuis komen. Zou ik het in deze houding kunnen volhouden? De zwaartekracht was genadeloos. Tergend langzaam voelde ik dat mijn gewicht langzaam voorover schoof en mijn zitvlak geleidelijk uit mijn zo vertrouwde warme AD-kussen werd getrokken. Daarna gebeurde iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt. Mijn bovenlijf hing wat over naar rechts en langzaam zag ik de vloer dichter op mijn afkomen. Ik heb geen voorstelling meer van de griezelige manoeuvre die volgde maar een seconde later lag ik op mijn linker zij, ruggelings tegen de openstaande studeerkamer gewend. Achteraf bleek dat nog niet eens zo’n ongelukkige keuze (spoortje grootspraak).

Dit was nieuw en wat stond me nu te doen, het zou in ieder geval een lange dag worden.

Nog nooit eerder had ik mijn rolstoel zo onnatuurlijk en leeg vanuit deze schildpad-view gezien. Natuurlijk, dit was een serieuze klotenzooi maar met veel moeite (let wel tegen de zwaartekracht is een no-go) lukte het om mijn rechterhand vat te krijgen tussen de speciale aangepaste ergonomische deurkruk. Ik denk dat elke Fokus woning deze aanpassing wel zal hebben. Ik kom me nu een beetje optrekken zodat ik mijn linkerhand een soort van nonchalant onder mijn hoofd kon steunen. Zo lag ik er tenminste bij alsof het allemaal gepland was. Een dutje doen lijkt mij nu het meest voor de hand liggend maar zo ontspannen lag ik nu ook weer niet. Bovendien hoorde ik buiten iemand langzaam naderbij komen en daar ging de brievenbus. Met alle kracht die in mijn longen zat schreeuwde ik mijn eerste oproep uit. Helllllup!! Als een schip dat je straal voorbij vaart op je onbewoonde eiland hoorde ik hoe de voetstappen weer verdwenen. Onze hond Snoopy kwam even langs om te zien of alles wel goed ging met zijn baasje. Blijkbaar vond hij hier niets onnatuurlijks want na wat gesnuffel slenterde hij weer rustig terug en rolde zich genoegzaam op in zijn hondenmand.

Er kwam weer iemand wat in de brievenbus te gooien. Met dezelfde kracht laat ik weer weten dat er achter de deur iets ernstigs gaande was, maar weer helaas pindakaas. Niets aan de hand hield ik mezelf voor, ik hou het nog wel even vol maar een ongeluk komt nooit alleen zoals je weet.

Ik voelde dat ik moest plassen en ik zat vast aan de slang met de urine opvang-zak nog achter in de rolstoel tas. En iedereen weet dat tegen de zwaartekracht in plassen niet meevalt. Ik was nu wel genoodzaakt om het koppelstuk tussen het katheter en de opvangzak los te maken, maar hoe? Gewoon weg hard trekken gaat niet met die handen van mij, ik zou de slang eerst tussen mijn tanden moeten hebben, en daarbij, wanneer een katheter uit het lichaam getrokken wordt ben je nog verder van huis. Geloof het nog niet maar met veel moeite lukte net om het koppelstuk los te trekken en ik weet dat wildplassen verboden is maar binnenshuis kunnen ze me niets maken en de opluchting was gelukzalig. Ik lag nu hier ongeveer 2 ½ uur en begon het koud te krijgen.

Al diverse keren had ik geprobeerd mijn hoofd iets comfortabeler te leggen maar dit was toch veruit het maximum haalbare. Ineens kreeg ik een ingeving. Ik roep de hulp in van mijn middelste broertje, maar je was toch alleen thuis hoor ik u al zeggen, dit zit anders. 10 jaar geleden is hij op 38-jarige leeftijd omgekomen bij een verkeersongeval en als ik in de penarie zit dan hoop ik dat hij ergens in de buurt zweeft. Vrijwel nutteloos zou je denken maar nog geen 10 minuten later wordt er gebeld. Nog harder dan de twee vorige keren riep ik om hulp en zowaar staat daar de engel voor het raam, compleet met een bol gezicht een stoppelbaard. De bezorger van de apotheek had geen betere timing kunnen hebben. “Ik ga hulp voor je halen” zei de engel. 10 minuten later kwam mijn favoriete ADL assistent met de verlossende deursleutel de menselijke ravage inspecteren. Hoewel van echt inspecteren kun je eigenlijk niet spreken hij zette het eerst op een bulderend lachen en wilde graag weten hoe en waarom ik deze manoeuvre zo uitgevoerd had. Gelukkig liet hij deze retoriek maar voor wat het was.

En wat was het weer fijn om weer een verticale Fokus bewoner te zijn.