Door Geert den Hengst (cliënt)

 

Eikel

Natuurlijk ben ik die vriendelijke, begrip hebbende, goedlachse en geduldige cliënt en lopen de ADL’ers met mij weg. Toch? Althans, dat probeer ik. Maar eerlijk is eerlijk, ik kàn soms best wel onaardig zijn. Dat realiseer ik mij en de mensen met wie ik, daar waar ik woon, moet samenwerken zullen dit waarschijnlijk volledig onderstrepen.

 

Dat laatste is meer dan een vermoeden, ik weet het gewoon zeker. Ik weet heus wel wat zelfreflectie is en zover ik mij kan herinneren is het ook openlijk naar mij uitgesproken. Misschien rechtstreeks, misschien in een gesprek met deze of gene waarin ik de voorzet gaf en de betreffende ADL’er de geopperde suggestie over mijzelf beaamde.

Als ik nu medewerkers voor het hoofd stoot, omdat het mij weldegelijk en overduidelijk is medegedeeld, sorry daarvoor. Geloof mij, het wordt niet bewust in een doofpot gestopt. Trots ben ik er niet op en in dit geval is erkennen beter dan ontkennen!

 

Misschien moet ik bovenstaande ietwat vergoelijken. Ik hoef mezelf ook weer niet teveel naar beneden te halen. Want ik blijf nou eenmaal een Fokus cliënt en dat zijn net mensen. Hoewel ik mijzelf inschat als een sociaal en weldenkend wezen, ga ik desondanks ook wel eens de fout in. Dusdanig dat ik van mijzelf schrik.

Ter verduidelijking doe ik nu eerst een stap van 15 à 20 jaar terug in de tijd. Behalve de wereld om mij heen waren mijn leven en mijn persoontje ook compleet anders. Anno nu zie ik het verleden als zijnde mijn vorige leven. Dat bestond toen uit huisje, boompje, geen beestje, baantje en twee baby’s. Het mij inmiddels flink beperkende MS was nog niet, of in ieder geval niet hinderlijk, aanwezig. Mijn karakter, waarin stress, opgeven en ongeduld overheersten, had ik niet goed onder controle.

 

Nu ik in mijn nieuwe leven leef, zonder bovenstaande, maar met behoud van mijn kinderen natuurlijk, voel ik mij ondanks een flinke beperking sterker dan ooit. Met een positieve levensinstelling en een vergevorderd proces van acceptatie van mijn lot heb ik mijn karakter, met ondersteuning, danig weten te veranderen. Desondanks moet ik dus erkennen dat ik, soms tot mijn eigen verbazing, nog wel eens in de stress schiet. Waarom die verbazing? Akkoord, niets menselijks is mij immers vreemd, maar ik baal van dit controleverlies.

 

De indruk kan nu worden gewekt dat ik middels het bovenstaande mezelf aan het verexcuseren ben. Dat klopt eerlijk gezegd tot een bepaalde hoogte ook! Ik baal ervan maar ben trots op mijn groei. Op het moment zelf heb ik natuurlijk gelijk, maar achteraf zeker niet!

 

Om het nog onduidelijker te maken: soms is mijn moeilijke gedrag een spel van mij en kletst ik uit mijn nek. Maar ik neem het de ADL’ers natuurlijk niet kwalijk als zij dit niet inzien. Als ik met mijn grote mond grappig wil zijn, kan ik de verbazing en de serieuze reactie snappen. Net als dat de lol daarvan niet door hen wordt ingezien. Stel, het wordt eens omgedraaid en dat wat ik serieus bedoel wordt als een grapje ervaren, dan heb je aan mij een verkeerde.

Arme ADL’ers!

 

Ik weet het, ik kan een eikel zijn.