Door René Claessens (manager ADL-assistentie)

 

Hotel Fokus

 

‘Het is hier geen hotel!’

‘Ja mam’, mopperden mijn broers en ik dan.

Hoe vaak zou mijn moeder het tegen ons hebben gezegd? De tel was ik kwijtgeraakt. Nu ik zelf vader ben, ben ik de tel ook kwijt. Als mijn kinderen wat te drinken willen, zeggen ze alleen ja en gaan er dan gemakshalve van uit dat ik het hen wel even kom nadragen. En de ranja moet wel flink zoet zijn, hè. Het mag niet naar water smaken, dat snap je toch wel?

 

Kinderen nemen wat dat betreft al snel eigen regie. Ze kunnen je meteen onomwonden vertellen wat ze willen. Ik wil nu gamen. Ik heb geen zin om de konijnen te voeren. Is het eten al klaar? Duidelijke verzoeken, waarbij duidelijke grenzen nodig zijn. Je kunt niet altijd krijgen wat je wilt, zo bedoelde mijn moeder maar.

 

Nu zijn onze Fokuscliënten geen kinderen en de dienstverlening van een hotel is niet eindig. We hebben grenzen nodig, al is dat niet altijd even leuk. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Bij Fokus mogen cliënten zelf aangeven wat voor zorg zij wensen en hoe ze die uitgevoerd willen zien. Eigen regie, noemen we dat. Gewoon kiezen welke koffie je wilt, hoe sterk die moet zijn. Hoe je haar gedaan moet worden, welke kleren je aan wilt. En die keuzevrijheid is een groot goed! Mensen met een fysieke beperking zijn verstandige volwassenen, met wie je prima kunt overleggen.

 

Met gezond overleg kom je dus een heel eind. Zo kunnen ADL’ers aan veel vragen tegemoet komen. Soms niet meteen op dat moment, soms kan het ook later op de dag. De grenzen verken je met elkaar en in voorkomende gevallen stel je die hard. Ongewenst gedrag, dat kan natuurlijk niet. En samen een kastje in elkaar zetten; dat doen we niet. Net als boodschappen doen. Ook al is de ADL’er dienstverlenend en servicegericht, bij eigen regie hoort ook (een) eigen verantwoordelijkheid. Een pittige rolverdeling, waarbij gastvrijheid naar elkaar helpt. Een begrip dat ook in de hotelwereld hoog in het vaandel staat.